Delen is helen. Ja, toch? Ik hoop dat deze blog iets voor jou kan betekenen. Vandaag sprak ik een dame die ik al langer begeleid. Ik ben onder de indruk van haar kunnen, omdat ze altijd de beste banen naar zich toe weet te trekken. Haar cv liegt er niet om. Inmiddels is ze senior manager in de bio-chemische industrie. Pasgeleden zou ze aan een nieuwe baan beginnen. Naar haar zeggen, haar droombaan. Op vijf minuten lopen (!!) afstand van haar huis en een functie waarin ze naast zittend werk ook veel beweging krijgt.
Maar wat gebeurt er een maand voordat ze aan deze baan zou beginnen. In haar woning glijdt ze uit en breekt haar pols. Een week later valt ze van de trap frontaal op haar gezicht. Gelukkig niks aan de hand met de neus, maar loopt nu rond met twee blauwe ogen en had een paar dagen last van stevige hoofdpijn. Ondertussen ergert ze zich dood aan haar man die geen vinger uitsteekt in het huishouden en haar emotioneel niet steunt.
Het is om te huilen. En ja, dat heeft ze zeker veel gedaan. Ik vroeg: was er een aanleiding voor de eerste valpartij? Nee, er was geen aanleiding. (Rationeel beredeneerd) Naarmate het gesprek vorderde werd het mij steeds duidelijker. Haar innerlijke saboteur was aan het werk geweest. Ze zou beginnen aan de baan van haar dromen én genoeg tijd overhouden voor zichzelf. Is het echt mogelijk? Geen files meer? En totaal uitgeput zijn in de weekenden? Deze hardwerkende dame stortte innerlijk volledig in, omdat een deel van haar niet kon geloven dat het werkelijk stond te gebeuren. Terwijl ze er zo hard naartoe had gewerkt.
Bovendien was ze helemaal ondersteboven van het sollicitatiegesprek met haar nieuwe werkgever. Het gesprek werd geleid door iemand die haar wilde leren kennen in plaats van standaard sollicitatievragen stelde. Hij spiegelde haar op een prettige manier en was niet die stijve zakelijke hark die ze kende van oud-werkgevers. Ze had een waanzinnig goed gevoel bij het bedrijf én haar eerste kennismaking met de bedrijfsvoering.
Alles in relatie tot haar nieuwe baan was geweldig, maar nu waande ze zich in een poel van verdriet en ergernis. Ik vroeg of ze uit al deze narigheden iets positiefs kon destilleren. ‘Ja, ik moest even op de rem, het rustiger aandoen. Alles gebeurt met een reden. En wat je net terug gaf, ja daar heb ik ook aan gedacht: ik heb nog veel te verwerken in relatie tot mijn eerdere werkervaringen.’ En met een lach: ‘Na deze periode kan ik ook met links schrijven. Bijzonder om te merken hoe snel ik veel met slechts één hand kon doen. In mijn geval zelfs met mijn linkerhand, terwijl ik rechtshandig ben.’
Gebaseerd op dit verhaal wil ik een aantal persoonlijke ontwikkeling inzichten met je delen:
1. Alles gebeurt met een reden. Vooral ogenschijnlijk onschuldige ongelukjes van dit type overkomt je, omdat je geest en lijf gestrest is. Hierdoor ben je minder in contact met jezelf én je omgeving waardoor er een grotere kans is op ongelukjes.
2. Positieve ontwikkelingen in het leven bouwen aan het psychische fundament dat je nodig hebt om oud zeer te kunnen verwerken. In dit verhaal is de dame zo blij met haar nieuwe droombaan dat een ander deel in haar naar boven kwam met pijn en verdriet in relatie tot negatieve werkervaringen. En dat deel was wazig, uitgeput en gestrest waardoor ze uitgleed en haar pols brak.
3. Jij bent niet jouw emoties. Én jouw emoties hoeven geen gelijk te hebben.
Emoties die moeilijk hanteerbaar zijn hebben de neiging om ergens ‘aan vast te plakken’ waar ze niet horen te zijn. Ze raakte geërgerd door haar man’s gedrag, terwijl haar gevoelens een uiting waren van waar zij mee kampte. Het had niks met hem te maken. Hiernaast begon ze te twijfelen aan haar huwelijk, maar haar emoties hoeven geen gelijk te hebben. Wat haar nu te doen staat is om haar emoties te verbinden met haar werkelijke pijn, dit te uiten en hiermee ervan verlost te worden.
Heb je behoefte aan reflectie? Maak kennis met Orchid of Life ~ Life Coaching, ga voor een introductiesessie!
Orchid of Life's Blog 