Woede: schreeuw het van je af

Deze week staat mijn coachingpraktijk in het teken van herstellen van een burnout. De hooggevoelige vrouwen en mannen die ik spreek lopen allemaal tegen hetzelfde aan: grenzen stellen. Het stellen van grenzen gaat hen niet makkelijk af. Ze staan altijd voor iedereen klaar. Ze denken eerder aan een ander dan aan henzelf. Ze zeggen veel makkelijker “ja” op een voorstel dan “nee”. Ze vinden het moeilijk om tijd voor henzelf te nemen.

Herken jij jezelf in de bovenstaande omschrijving? Ik hoop voor je van niet, maar als het wel zo is, lees verder. Wat een buitenstaander aan je merkt is dat jouw energetisch lichaam open staat. Wat ik hiermee bedoel is dat een ander haarfijn merkt of jij een type persoon bent die alles voor hen doet en waartegen ze ongestraft uit kunnen vallen. Jij laat het gewoon over je heen komen. Ongewild natuurlijk, maar je weet niet anders. Het komt niet in je op om een vervelende blik of nare woorden direct terug te geven.

Hierna blijft het voorval wel dooretteren. Op een zodanig vervelende manier dat je er niet van kan slapen en er eindeloos met familie of vrienden over praat om je te uiten of om een oplossing te vinden. De oplossing is veel dichterbij dan je denkt, maar vraagt wel jouw energie en aandacht om er te komen. De oplossing is: kom voor jezelf op. Ik besef me dat het makkelijker gezegd is dan gedaan. Deze week kreeg ik de vraag of het op een gegeven moment automatisch zal gaan. Het misschien wel hard-klinkende antwoord is: nee, het zal voorlopig nog niet automatisch gaan.

Dit komt doordat je jarenlang ander gedrag hebt vertoond, je hebt heel veel negatieve energie toegelaten in de vorm van beledigingen, verwijten, oordelen en afwijzingen. Om jezelf te leren kennen dien je door deze enorme dikke waas van verdriet, woede, angst, haat en schuldgevoel heen te voelen. Het zijn diverse emoties die zwaar op je hart wegen. Als je eenmaal, beetje bij beetje, door die waas heen bent, voel je jezelf weer. Je voelt je zeker van jezelf, je voelt liefde en een enorme kracht en plezier om het leven tegemoet te treden met jouw kern.

En om daar te komen, mag je jouw verdriet, woede en angsten uiten. Ik hou het even bij deze top drie. Wat ik keer op keer terug krijg is dat de hooggevoelige personen die ik spreek het moeilijk vinden om vanuit hun tenen boos te zijn op degenen die hebben bijgedragen aan hun gevoel van onzekerheid over zichzelf. In de meeste gevallen zijn het de familieleden die hen het meest dierbaar zijn: ouders en broers en zussen. Hoe ik hen begeleid om voor zichzelf op te komen is onder andere met behulp van rebirthing. Dit is een vorm van ademtherapie waarmee je trauma’s kunt verwerken.

Een manier om voor jezelf te leren opkomen is om het verdriet en de boosheid van je af te schreeuwen. Kan je je voorstellen dat je in mijn coachingpraktijk, liggend op een luchtbed, je mond open doet vanuit fysieke pijn en de hel uit je schreeuwt? Het kan! En, ik schreeuw mee. Ik schreeuw mee om jou te helpen jouw oerkreet te ontdekken. Om vanuit je buik de pijn uit je energetisch lichaam te schreeuwen. Hierna volgt meestal een schokkerig huilen. Het huilen verlicht de pijn in het lichaam, in de geest. Tijdens het huilen zul je voelen dat de kou, de rillingen en de druk op borst, keel en hoofd verdwijnen. Als er sprake is van kramp in ledematen en in het gezicht zal deze ook verdwijnen.

Ben je herstellende van een burnout of wil je er eentje voorkomen? Maak gebruik van de introductiesessie van anderhalf uur. Klik hier voor meer informatie!

Lees ook:

Rebirthing: magisch om te voelen wat het lijf vertelt

Rebirthing: loslaten van onderdrukte negatieve gedachten

Rebirthing: adem je vrij van emotionele blokkades

Of bestel het eboek “Ben je boos? Dan mag dat!”. 

Photo by Priscilla Du Preez on Unsplash

Ouderschap: ik zie sociale angst en onzekerheid

In deze blog leer je mijn levenspartner Arnold Baldé kennen. Wij delen een sterke visie en missie op het gebied van ouderschap en opvoeding. In de categorie ‘Ouderschap’ op deze blog lees je meer over mijn ervaringen als moeder. Arnold is nog bar weinig aan het woord geweest, maar hij heeft een boel te vertellen. Deze blog is een vervolg op ‘Ouderschap: Papaaaaa, we moeten nu echt gaan’.

Kun je omschrijven wat je precies ziet bij deze ouders?

In de trein
Ik zie sociale angst en onzekerheid. Ik was een keer in de trein en observeerde de volgende situatie. Moeder en dochter zitten in de trein. Moeder zei: ‘Rachel, nu stil! We zijn in trein!’ Terwijl Rachel gewoon een leuk blij verhaal vertelde en contact maakt met een ander kindje. De andere mensen lachten, niemand had er last van. Alleen de moeder was zich sociaal aan het schamen. Terwijl haar dochter Rachel, zich normaal gedroeg. Aan de blik in de ogen van de moeder zag ik dat zij bang was voor een reactie van een medereiziger. Bang dat andere mensen iets van haar kind vinden. Rachel’s moeder kon zich niet ter plekke aanpassen, en wil dat haar dochter zich aanpast. Terwijl mama zelf het probleem is.

Na de zwemles
Laatst in de kleedkamer na de zwemles stond een jongetje in de douche. Zijn moeder waste zijn haren. Maar helaas pindakaas; er kwam shampoo in zijn ogen. Hij zei dat het prikte en pijn deed. Zijn moeder negeerde hem. Hij begon te huilen en raakte in paniek. Zijn moeder brulde: ‘Ja, je haren moeten nu eenmaal gewassen worden! Daar kan ik toch niks aan doen!?’ Hoewel ik het niet zag, hoorde ik dat er ook een fysiek conflict was. Het jongetje begon keihard te huilen en te krijsen. Er waren vier andere ouders in de kleedkamer, waaronder ik. Ik voelde dat de Hindoestaans-Surinaamse moeder zich schaamde voor het gedrag van haar zoon. Ze zei: ‘Stop maar met huilen, dit moet gewoon even gebeuren! Er zitten nog meer mensen in de kleedkamer!’

Haar boodschap was duidelijk: je hebt pijn in je ogen en je mag niet huilen, want dat vind ik niet nodig. Hij heeft iets verkeerds gedaan, terwijl zij de grenzen van haar zoon niet respecteert.

Zij heeft in haar hoofd; je haar moet gewassen worden (op mijn manier). De moeder van de jongen kan niet omgaan met de emoties van haar kind, omdat ze zelf nog in de knoop zit met de gedachte ‘o, jee, wat zullen de andere ouders van mij en ons vinden?’.

Niet aanstellen
Waarschijnlijk hebben deze ouders, net als vele van ons, ook geleerd om stil te zijn, niet aan te stellen, niet te huilen. Terwijl huilen natuurlijk gedrag is, ons lichaam ontspant. Het draagt bij aan het oplossen van blokkades in ons lichaam! Vele van ons onderdrukken onze emoties zoals verdriet, woede en angst, en daarom onderdrukken wij dezelfde emoties bij onze kinderen. Klinkt logisch, maar ook zwaar vermoeiend. Generatie op generatie gaat het zo door. Ook de reden dat vele ziektes en andere negatieve patronen in een familie zitten en blijven. Als we de emotionele oorzaken van deze klachten doorgeven, is het een garantie dat onze kinderen het overnemen.

Mijn oma had een periode met zware hoofdpijn, mijn vader en voilà, ik ook. Ik ben er bijna vanaf hoor; na 6 jaar! Ik zie de hoofdpijn als een teken van verandering. Blijkbaar ging ik de verkeerde kant op; BAM hoofdpijn! Zo zie ik ook andere ziekten, elke ziekte bouwt zich eerst op in ons energielichaam (aura) en wordt pas later zichtbaar of voelbaar in ons fysieke lichaam. Ik had blijkbaar een betonnen bord voor mijn kop om mijn mega hoofdpijn niet eerder te voelen. En zie hier, 6 jaar verder, ben ik een ander mens! Yeaaaaa! Ik voel eindelijk. Ik durf diep in te ademen. Durven? Ja durven. Durf jij je eigen inspiratie te inspireren? Je eigen levenskracht? Doe maar eens. Tien keer diep inademen, en ontspannen uitademen, wat volledig vanzelf gaat. Doe maar. Voelt heerlijk.

De ultieme heler voor een gelukkig kind is een gelukkige ouder. Om je gelukkig te voelen, moeten we eerst leren voelen; de fijne en dus ook de minder fijne gevoelens. Een beetje eng, maar wel lekker.

Arnold is oprichter en docent van Brincadeira de Capoeira Den Haag. Hiernaast werkt hij als cabaretier, presentator, improvisator en dichter. 

HSP: stop! 8 tips om je kostbare energie terug te krijgen

Stop met het doen van dingen die je geen energie geven, die juist kostbare energie uit je zuigen. Om concreter te zijn: stop met het praten met mensen uit beleefdheid, terwijl je ondertussen denkt ‘wanneer kan ik er tussenuit piepen’.

Stop met het gaan naar familie verjaardagsfeestjes uit verplichting én onder het mom van ‘ik doe het voor de kinderen, voor de nichtjes onder elkaar’. Ik vraag je, wat is het nut van het stimuleren van het contact tussen kinderen van vijf jaar wanneer de ouders geen authentiek contact met elkaar hebben? Het is ronduit vermoeiend!

Stop ook met het toezeggen van teveel sociale happenings binnen een kort tijdsbestek. De enige die je teleurstelt ben jezelf, de ander dient verantwoordelijkheid te nemen voor zijn/haar emoties van bijvoorbeeld ‘teleurstelling’. Je hebt namelijk als hooggevoelig persoon de tijd nodig om sociale interacties te verwerken en weer op te laden voor een volgende sociale activiteit.

Stop met het functioneren als klaagmuur of emotionele afvalbak. Sterker nog: verminder het contact of stop met de relatie. Een relatie, welke dan ook, is gebaseerd op een gelijkwaardige uitwisseling van verhalen en oprechte interesse in elkaar. Als je het gevoel hebt dat je niet aan bod komt dan is dat zo. Je kunt er nog wat aan doen, maar als jouw pogingen vervliegen zonder enige reactie weet je hoe laat het is.

Stop met het doen van TEveel activiteiten. In het begin denk je ‘leuk, leuk’, maar vaak zonder dat je het door hebt begint het te veel van je te vragen. Het lijkt mij het beste als je vanaf het begin af aan me-time ook inplant. Zo heb je alles gedekt; je behoefte aan sociaal contact en je behoefte aan rust. Om een duidelijk overzicht te krijgen van de activiteiten die je ontplooit of wilt ontplooien kun je een schatting maken van de tijd die het van je gaat vragen. En met alles wat je doet, laat het een keuze vanuit het hart zijn.

Stop met zitten en ‘lui’ zijn. Dit is het tegenovergestelde van het voorgaande stuk, maar ik zal het toelichten. We leven in een lichaam en ons lichaam is onze motor. Om de motor draaiende en fit te houden is het van belang om in beweging te zijn. Juist wanneer je niet zo lekker in je vel steekt. Op zulke momenten is de uitdaging des te groter om jezelf uit de energiezuigende situatie te bewegen, maar het is de moeite waard. Je doet het voor jezelf, je doet het vooral om jezelf weer te voelen. Je bent niet wat je denkt: ‘lui’, ‘slonzig’, ‘lusteloos’ of ‘niet creatief’. Daag jezelf uit en kom fysiek in beweging.

Stop met het eten van voedingsmiddelen die energie van je vragen in plaats van je energie geven. Een goede graadmeter is om je ontlasting eens onder de loep te nemen. Het gaat om een goede vertering en dat jouw lichaam in staat is om de voedingsstoffen uit het eten op te nemen. Heb je last van obstipatie of moet je juist heel vaak voor nummer twee? Neem dan je voedingspatroon onder de loep in plaats van het grijpen naar medicijnen. Er zijn tal van informatiebronnen die je helpen voeding met elkaar te combineren, zodat je binnenkrijgt wat je nodig hebt en hiermee jouw ‘graadmeter’ optimaliseert.

Stop met zelfmedelijden en kom in actie. Werkelijk waar, je hebt veel meer om dankbaar voor te zijn dan het gemok over waar je nu in het leven staat. Wat ik onder andere van vele hooggevoelige personen heb gehoord, is dat ze meer last hebben van hooggevoelig zijn dan dat ze er plezier aan beleven. Dit is een gedachte die behoorlijk destructief kan zijn wanneer je ‘m continu herhaalt. Het wordt een deel van je. Begin je te focussen op de voordelen van jouw hooggevoeligheid. Begin klein en bouw het uit, hiermee verleg je de focus. Ja, het is moeilijk om over jezelf te zeggen dat je creatief bent, maar wie gaat het dan zeggen?

Mijns inziens ervaren deze mensen het verder als een last, omdat ze zichzelf niet voelen. Ook negatieve emoties zijn een deel van je, loop er niet voor weg, maar doorvoel het. Onder al die emotionele zooi komt de hooggevoelige mens tevoorschijn die van nature blij is en lacht. Echt waar. In mijn coachingpraktijk heb ik mensen zien huilen, schreeuwen en keihard lachen; het is één geheel en door acceptatie, erkenning en loslaten van wat je op je schouders draagt, kom je aan bij jezelf.

Met Com-Passie,
Chungmei Cheng

Voor meer informatie over mijn werk als HSP Coach & Rebirther voor hooggevoelige personen, zie de website Orchid of Life ~ Life Coaching

Wil je jouw basis energie terug? Wil je meer blijheid, rust en liefde in je leven ervaren? Boek een introductiesessie!

HSP: vertrouwen op wat er is en wat er komt

Met de workshop emotiemanagement voor hooggevoeligen op vrijdag 28 augustus en de lezing over hooggevoeligheid en relaties op zondag 30 augustus 2015 trapte ik dit seizoen aan groepsactiviteiten af met 19 weken zwangerschap. Ik heb deelnemers mogen ontvangen uit Den Haag, Leiden, Zwolle, Zwijndrecht, Dordrecht, Nieuwerkerk aan den IJssel en Hazerswoude dorp. Heel verrassend ten opzichte van de eerste keer dat de lezing plaatsvond en het gros uit Den Haag kwam.

De inhoud van de workshop wil ik samenvatten met het benoemen van de thema’s: vriendschap, reizen, je hooggevoelige zelf zijn, werk, seksualiteit, familie patronen en relaties en het rouwen om dierbaren. Vooral het laatste thema maakte heel wat in mij los, maar het duurde nog twee dagen, voordat het door een samenloop van omstandigheden volledig tot mij doordrong.

Na afloop van de workshop ontving ik per e-mail het volgende bericht:

“Dank je wel voor de workshop. Het was erg interessant en verrassend om te zien dat we om een bepaalde reden bij elkaar werden gebracht. Mooi die synchroniciteit.”

Hoe deze workshops telkens weer mensen bij elkaar brengen die het nodige aan elkaar te vertellen hebben, is waanzinnig bijzonder. Ik had het echt niet kunnen regisseren. Het enige wat ik doe is het prikken van een datum voor de workshop. Dit meng ik met mijn intentie om een fijne en veilige sfeer te creëren waarin mensen zichzelf kunnen zijn en de rest volgt vanzelf.

Vertrouwen op wat er is
Zondagochtend was ik begonnen met het voorbereiden voor de lezing. Eerder zag ik geen kans. In drie kwartier nam ik de inhoud van de lezing door. Dit was mijn voorbereiding. Mijn hoofd stond er niet naar om het te onthouden. Vlak voor de inloop tijd was ik de laatste zaken aan het klaarzetten. Ik liep op de trap in het schoolgebouw en opeens overviel mij iets magisch; ik zag en voelde de opzet van de lezing, hoe ik de onderwerpen aan elkaar zou rijgen. Dit gaf mij enorm veel rust.

Na de lezing hooggevoeligheid en relaties ontving ik het volgende bericht:

“Hartelijk dank voor de fijne middag! Er kan veel informatie op mij af, veel bevestiging voor mij en tegelijkertijd zette het mij enorm aan het denken. Wat wil ik weten? Wat zijn mijn vragen? Ik was even uit balans tijdens het eerste stukje wat je vertelde over werk relaties. Kennelijk heb ik een hoop nog niet verwerkt.”

Geweldig dat het bijwonen van een workshop of lezing mensen zoveel kan opleveren aan herkenning en bevestiging van wie ze zijn!

Je kunt het je vast niet voorstellen, maar regelmatig na het begeleiden van groepsactiviteiten laat ik de nodige tranen om de boel te ontladen. Niet alleen tranen omtrent de verhalen en indrukken, maar vooral wat het in mij had geraakt. Na de lezing hadden we familie te eten. Ik aanschouwde hoe mijn dochter (5 jaar) en haar oom! (6 jaar, ik bespaar je de de uitleg over hoe dit kan) herinneringen ophaalden aan haar derde verjaardagsfeestje. Ze had het album gepakt om het aan hem te laten zien. Ze zien elkaar niet vaak, hooguit twee tot drie keer per jaar. Zo mooi, hoe een vijf-jarig meisje en een zes-jarige jongen met elkaar lachen over hoe ze elkaar nat spoten met waterpistolen. ‘s Avonds op de bank gingen mijn gedachten naar hun contact, hun contact was vrolijk, speels en tijdloos.

Vertrouwen op wat er komt
Vanuit hoe hun contact mij ontroerde en de schaterlach die ze met elkaar deelden, gingen mijn gedachten naar mijn vader die in 2007 overleed. Wat er door mij heen ging: ooit zal ik weer herinneringen met hem, mijn oma en opa ophalen en dan zal het zijn alsof er geen tijd is verstreken. Wederom overviel mij een hartverscheurend huilen, rouwen is tijdloos. Een gemis van jaren wordt niet zomaar gevuld. Toen ik een peuter was verliet hij ons gezin. Pas na zijn overlijden kreeg ik contact met hem. Ik ontving zijn steun bij het rouwproces via synchronische gebeurtenissen. Eén jaar na zijn overlijden was ik een weekend aan het toeren met de familie van mijn vader en we eindigden aan zijn graf. Na deze intensieve dagen met een scala aan nieuwe Chinese familie indrukken was ik kapot; lichamelijk en geestelijk door elkaar geschud.

Arnold, mijn partner, kwam terug van een weekend bij zijn ouders en kwam in de trein het tijdschrift Happinez tegen. Kleine kans dat je zo’n luxe blad in de trein tegenkomt. Hij liet mij een artikel lezen over Bram Vermeulen. In dit artikel staat dat zijn vrouw contact met hem kreeg via een healer, hij vertelde over zijn leven na de dood en over hoe hij nog in verbinding stond met zijn dierbaren op aarde. Ik durfde niet verder te lezen, in plaats daarvan uitte ik een hartverscheurend verdriet. Ik voelde de aanwezigheid van mijn vader, hij communiceerde via Arnold via de teksten in dit artikel. Kort hierna ontving ik bezoek van een vriendin en zij gaf mij een cd van Bram Vermeulen cadeau. Mijn hart sloeg over, ik hapte naar adem. Ik had nog nooit van deze artiest gehoord en dit was de tweede keer in korte tijd dat hij op mijn pad kwam. Tijdens het luisteren was het natuurlijk weer huilen geblazen.

Ik ben ervan overtuigd dat alles komt wanneer de tijd rijp is. Hele heftige gebeurtenissen verwerk je niet in één keer én je kunt er geen tijd aan vastknopen. Hoe graag je dit misschien wel zou willen. Het is een vloeiend gebeuren. En wat je wel en niet aan emoties kunt toelaten is afhankelijk van hoe je in het leven staat. Dat ik sinds kort lezingen geef over mijn werk gaf mij de kracht en bevestiging dat ik weer een deel van het verdriet kon verwerken. Hoe bijzonder blijft het dat ik samen met de deelnemers heftige thema’s bespreekbaar maak en na afloop iedereen lachend de groepsactiviteit zie verlaten. Dat raakt mij. Blijf lachen, want zo ben je op je mooist! Alhoewel, na het delen van mijn rouwproces wil ik je op het hart drukken dat huilen er net zo goed bij hoort. Sluit vriendschap met je tranen en ze zullen je niet meer tot last zijn. Zij zullen jouw emotionele bevrijding vormen.

Extra: Klik hier voor een lied dat ik met je wil delen.

Wil je ook een keer een workshop of lezing bijwonen? Bekijk de Orchid of Life Agenda hier! 

Als je dood gaat

Amé: ‘Mama, als je dood gaat dan ga ik huilen.’ (doet alsof ze huilt)
Ik: Dan ga ik ook huilen. (denkend, hmmm, dan kan ik helemaal niet huilen)
Amé: ‘Kan je eigenlijk wel huilen als je dood bent?’
Ik: Ik dacht daar net aan. Als je dood bent kun je niet huilen, maar voel ik wel dat jij verdrietig bent.

Amé: (staat daar even bij stil en vervolgens roept ze uit) ‘Mama, jij gaat helemaal niet dood! Jij blijft leven, net als ik en net als papa. Als je niet meer eet of drinkt, ga je dood, dus wij blijven eten en drinken.’
Ik: Je kan ook doodgaan door een ongeluk, als er een auto tegen je aanrijdt of een vrachtwagen.
Arnold: Je kan op heel veel manieren dood gaan.

Leven vanuit dankbaarheid en liefde: 8 hoogtepunten!

Het thema ‘dankbaarheid’ op de facebookpagina hooggevoeligheid en intuïtie komt vandaag tot een einde. Daarentegen zal het leven vanuit dankbaarheid en liefde natuurlijk doorgaan. Ik vond het bijzonder om te ervaren hoeveel het opleverde om een maand lang actief vanuit dankbaarheid en liefde te leven. Het bracht me zelfs terug naar het jaar 2005 waarin ik het boek ‘De Zeven Spirituele Wetten van Succes’ van Deepak Chopra had gelezen. In mijn dagboeken las ik terug dat ik met regelmaat mijn dankbaarheid en liefde uitte voor het leven. Hiermee ging ik door, terwijl ik diepe dalen en hoge pieken meemaakte. Verder sloot het thema van deze maand aan op mijn intentie om alle synchronische gebeurtenissen vanaf half oktober te noteren. Het zorgde ervoor dat ik nog meer kon handelen vanuit mijn gevoel. Alsof de aanwezige angst en twijfel er niet meer toe deden.

Bovendien bracht het uiten van mijn dankbaarheid en liefde terug naar het boek ‘De Ware Kracht van Water’ van Masaru Emoto. Eind november 2011 experimenteerde ik met water op basis van zijn ontdekkingen. Hij beweert dat ijskristallen mooiere vormen hebben en meer symmetrisch zijn wanneer het water waaruit ze gevormd worden is blootgesteld aan esthetisch “mooie” dingen; vriendelijke woorden, zachte muziek, afbeeldingen van mooie landschappen, dan wanneer het wordt blootgesteld aan esthetisch “lelijke” dingen; gescheld, dissonante muziek, natuurgeweld. De flessen gevuld met water waren beplakt met etiketten waar woorden op stonden zoals: liefde, dankbaarheid, compassie, geduld, respect en harmonie. Ook ging ik er elke ochtend in kleermakerszit voor zitten om hardop of in gedachten mijn dankbaarheid en liefde uit te spreken. Ik zal je zeggen: het water uit deze flessen voelde voller en zachter aan. Het leek wel alsof ze bol stonden van liefde.

Na mijn experiment deed ik het nog een aantal keren met een glas water voor het ontbijt. Hierna verslofte het. Afgelopen week was ik heerlijk alleen thuis en prompt dacht ik eraan om het op te pikken. Ik heb het twee keer gedaan, elke keer rolden de tranen op een gegeven moment over mijn wangen. Tranen vervuld van dankbaarheid en liefde. Tot aan het uiten van dankbaarheid richting mijn overleden vader, grootouders en grootvader. Het voelde als een emotionele cleansing en een frisse start van de dag. Of ik dit in 2014 vaker ga doen? Ik weet het nog niet. Er zijn nog vele andere manieren om bij dankbaarheid en liefde stil te staan, dus dat laat ik even open. Waar ik in deze blog nog wel bij stil wil staan, is een terugblik op 2013. Wat heeft 2013 mij op professioneel en persoonlijk vlak gebracht? Daar gaan we…

1. HSP: uiten van woede. 8 Tips!
Eind januari postte ik de blog ‘HSP: uiten van woede. 8 Tips!’ Dit was de laatste blog in een reeks van blogs over woede in relatie tot hooggevoeligheid. Hierna kwam ik op het idee om een eboek te schrijven gebaseerd op deze blogs, ik had nog meer te vertellen en dat zou een zeer inzichtgevend eboek kunnen worden. Het werken aan dit eboek is een emotioneel verrijkend proces voor mij geweest. Ik zal dan ook heel erg blij zijn wanneer ik het aan je kan presenteren.

2. Begin mei bracht ik naar buiten dat ik naast mijn coaching activiteiten het lesgeven had opgepakt. Doordat mijn partner mentaal en fysiek volledig uitviel, nam ik zijn capoeira kids lessen over. De afgelopen jaren had ik een enkele keer lesgegeven, maar in deze periode zat er continuïteit in en mijn lesgeefvaardigheden bloeiden weer op. Gisteren heb ik nog drie capoeira kids lessen gegeven zonder voorbereiding. De lessen bleken qua lesstof, interactie en resultaat geniaal in elkaar te zitten. Met een voorbereiding gaat het soms niet helemaal zoals ik wil, maar als ik 200% op mezelf vertrouw ontstaan de mooiste lessen. Na negen maanden lesgeven zit de routine er goed in. De magie van het lesgeven zoals ik het gisteren ervoer, zal ik vanaf nu in alle lessen, workshops en trainingen toepassen.

3. Dit jaar staat nu in mijn geheugen gegrift als het jaar dat ik topfit ben geworden sinds mijn zwangerschap en bevalling. Fijn om weer in mijn eigen lijf te zitten zonder al die hormonen. Pasgeleden heb ik zelfs het salsa dansen weer opgepakt. Dat was puur genieten en ga ik zeker meer doen. Lees ook de blog ‘Dansen: een waanzinnig flow-gevoel’.

4. Met dank aan een groep likers van de facebookpagina hooggevoeligheid en intuïtie heb ik drie blogs kunnen wijden aan ‘voelen wat een ander niet zegt’. De eerste blog in deze reeks is ‘HSP: voelen wat een ander niet zegt’. Hier ben ik echt heel trots op!!

5. Het leven zit bomvol tegenstrijdigheden. En, juist deze tegenstrijdigheden maakt het leven zo interessant en leerzaam. Dit jaar was weer lachen en huilen geblazen! Hiervoor ook mijn dank.

6. Het regelmatig doen van yoga heeft mij veel opgeleverd. Dit jaar heb ik twee doorbraken meegemaakt op het gebied van yoga. De eerste was een privéles ashtanga yoga van een yoga instructeur die heel gedetailleerd te werk gaat. De tweede was de kennismaking met pralaya yoga. Een vorm van yoga die de spieren traint die je normaal niet gebruikt. Door deze te trainen ontwikkel je een sterke natuurlijke houding wat je hele gestel ten goede komt.

7. In oktober was ‘slapen’ het thema van de facebookpagina hooggevoeligheid en intuïtie. Het bleek dat mensen heel veel behoefte hebben aan een goede nachtrust. De blog die het beste gelezen was, was deze ‘Slapen: de snoeischaren der herziening’.

8. Tot slot ben ik blij dat de workshops emotiemanagement voor hooggevoeligen goed werden bezocht. Mijn dank gaat uit naar de deelnemers die de stap hadden gezet om in deze setting hun beroerselen te delen en om praktische tips met elkaar uit te wisselen. Op zondag 15 december gaf ik de afsluitende workshop van dit jaar.

Bovenstaande acht punten en nog veel meer heeft mij in 2013 een rijker en liefdevoller mens gemaakt. Wat heeft 2013 jou gebracht?

Het leven is lachen en huilen

Gisteren maakte ik kennis met Maaike Ouboter. Wat een prachtig nummer is dit. Ik wist niet wat me overkwam. Haar stem en tekst raakte me heel erg diep. Na het laten van de tranen, keken we naar Lenette van Dongen. Wat bijzonder om binnen een paar uur heel diep te hebben gehuild en daarna keihard te hebben gelachen.

Durven loslaten van een huilbui

Vandaag zag ik op twitter de tweet ‘Hoelang zou het duren, voordat mijn huilbui eruit komt?!! Het zit er, maar durf/kan ik het loslaten?’. Er stond nog een hashtag bij waaruit bleek dat ze het onhandig vond om te huilen waar haar kind bij was. Ik reageerde met ‘Hij mag toch wel zien dat je huilt?’. Jawel, maar dan moest ze uitleggen waarom ze huilt en dat weet ze niet. ‘Dan kan je zeggen dat je het even niet weet’, was mijn reactie. Iemand anders voegde aan de conversatie toe dat hij nu ook wel voelt dat er iets is.

Vijf uur later vertelde ze dat ze de huilbui had losgelaten. Haar zoon zat op een groot kussen. Zij legde haar hoofd op het kussen. Hij zei ‘mag wel’. Ze begon te huilen. Hij vroeg waarom ze huilde. Zij antwoordde met ‘ik weet het niet’. Hij liet haar begaan en ze kreeg een aai over haar bol. Ik las een reactie van iemand die aangaf dat haar zoon nu ook voelt dat hij niet de oorzaak is. Daar ben ik het mee eens. Het is belangrijk om emoties te delen. Anders ontstaan er spoken en die gaan in je hoofd een eigen leven leiden.

HSP: omgaan met ‘voelen wat de ander niet zegt’. 6 Tips!

In de voorgaande blogs ‘HSP: voelen wat een ander niet zegt‘ en ‘HSP: voelen wat een ander niet zegt. 6 Valkuilen!’ is naar voren gekomen, hoe moeilijk we het vinden wanneer we ‘voelen wat een ander niet zegt’. Dat we het zo moeilijk vinden kan liggen aan de manier waarop we geleerd hebben met gevoelde emoties om te gaan. Vooral bij de emotie woede komt het vaak voor dat mensen als het ware dichtklappen. ‘Oh, jee, hij is woest, ik weet niet wat ik over me heen ga krijgen wanneer ik er wat van zeg, dus laat ik dan maar mijn mond houden’. In dit voorbeeld wordt direct duidelijk dat wanneer we heftige emoties van een ander voelen er emoties in onszelf worden wakker gemaakt. Het kan ook zijn dat de ervaring ons leert beter te zwijgen: ‘Heb ook geleerd om dit niet altijd te delen, sommige mensen verklaren je voor gek of blijven ontkennen. Best lastig hoor, want ik heb mensen heel snel door. Ik vind het alleen moeilijk om mezelf te uiten, dus dan maar zwijgen.’

De truc is dus om te leren intense emoties als woede, verdriet en angst van een ander niet al te hevig binnen te laten komen. Daarnaast is het van belang om te leren wanneer je wel of niet iets terug wilt geven en hoe je het ‘gevoelde’ het beste kan omschrijven, zodat het de kansen vergroot dat het bij de ander binnenkomt. Hieronder volgen 6 tips om te leren omgaan met ‘voelen wat een ander niet zegt’. De tips hebben betrekking op wanneer je ervoor kiest het voor je te houden en wanneer je er iets van wilt zeggen.

Ten alle tijde bij jezelf blijven

In situaties waar je ervoor kiest om iets terug te geven aan de ander is het van belang om altijd positieve communicatie te hanteren en aan te voelen wanneer de conversatie te beëindigen. Als capoeira juf heb ik weleens te maken met ouders die het moeilijk vinden om te ontvangen dat hun kind de les verstoorde of dat hun kind beter op een latere leeftijd de lessen kan hervatten. Ik voel duidelijk dat ze geraakt zijn. Zij hebben een ander beeld van hun kind en ik moet de communicatie of de inhoud van mijn les aanpassen aan het kind in kwestie. Mijn taak is mijn observaties terug te geven en een advies uit te brengen over het wel of niet vervolgen van de lessen. Ik luister naar hun verhaal en de onderliggende emoties als verdriet, ontkenning, angst, teleurstelling die ik bij de ouders voel, geef ik niet terug.

Zou ik naast capoeira juf nog een rol hebben als mentor of leraar gelieerd aan de school dan wordt het binnen bepaalde grenzen wél belangrijk om enkele gevoelde emoties terug te geven aan de ouders. In elke context is het van belang voor jezelf duidelijk te hebben wat jouw verantwoordelijkheden zijn en hoe de eventuele terugkoppeling van invloed is op het grotere geheel. En waar je ook voor kiest, in elke context is het belangrijk om bij het volgende stil te staan: ‘Ik maak keuzes tussen wat ik wel en niet binnen mijn muurtje laat komen. Als ik ervoor kies om mensen ermee te confronteren dan doe ik dat wel op een zodanige manier dat ik bij mezelf blijf en me niet laat opslokken door zijn probleem. Blijf vooral bij jezelf en ga niet mee in andermans energie of gevoel; of dit nu uitgesproken of onuitgesproken is. Vooral proberen bij jezelf te blijven, jij hebt een extra kwaliteit!’

Zie het als een voordeel

‘Je kan het gebruiken als een voordeel. Tenminste zo doe ik het, zowel op professioneel vlak, als in privé situaties. Je helpt mensen echt, want je bent oprecht.’ Hier ben ik het volledig mee eens. Zodra je het begint te zien als een voordeel ga je merken dat het heel fijn en ‘normaal’ is dat je de ander voelt. Zelfs wanneer ze verdrietig zijn! Het voelen én lezen van de emoties vertelt je hoe je ermee om kunt gaan. Sommige willen wel die schouder om op te huilen. Anderen vinden het juist fijn dat jij het gesprek opent over ‘emoties’. Maar er zullen ook mensen zijn die er liever niet over willen praten. Dat neemt niet weg dat het een prachtige kwaliteit is die je bij je draagt. Om het werkelijk te ervaren als een voordeel kun je het beste even alle tips doorlezen en waar mogelijk al gaan toepassen.

Jouw intuïtie heeft gelijk

Voor velen onder ons zal het volgende steeds meer waarheid worden zodra we door en door beseffen, waarderen, erkennen en accepteren dat onze intuïtie het altijd bij het rechte eind heeft. ‘Maar mijn gevoel en intuïtie heeft achteraf zo vaak gelijk dat ik nu zeker weet dat het mijn kompas is.’ De intuïtie wordt zuiverder naarmate we onze ‘negatieve’ gevoelens doorvoelen en het los kunnen laten. Hiermee refereer ik naar emoties als boosheid, verdriet en angst. Of je met deze lieverds op een positieve manier mee aan de slag kan, is afhankelijk van door welke bril je de emoties ervaart. Zolang je hen ziet als negatief, is de neiging om de afstand tot hen groot te houden of hen in zijn geheel te ontwijken. Ik, daarentegen, omarm hen, luister naar hen en geef hen de ruimte. Ik zeg niet dat het makkelijk is, ik zeg dat het steeds makkelijker wordt als je ‘negatieve’ emoties gaat zien als positief. Hierdoor zal langzamerhand de waas om de intuïtie heen verdwijnen. De intuïtie neemt een grotere plek in en kan je altijd de weg wijzen. In contact met de ander wordt het makkelijker om de emoties van de ander en van jezelf te scheiden en aan te voelen of je iets over de aangevoelde emoties van de ander wilt teruggeven.

Bouw een muur

‘Denkbeeldig bouw ik een muurtje. Dat wil nog eens helpen.’ Wat vind je van het inbeelden van een doorzichtige muur? Dan kun je de ander blijven zien, terwijl de intense emoties van de ander niet zo hard bij jou zullen binnenkomen. Of loop rond in een luchtbel. Dan kom je iets veerkrachtiger over. Of anker een doorzichtige rolgordijn! Elke keer wanneer je iets voelt, trek je het denkbeeldig naar beneden. Voel het en blaas het weg. Voor een ieder werkt iets anders. Belangrijk hierbij is jouw staat van bewustzijn. Hoe bewuster je in het leven staat, hoe steviger je in je schoenen blijft staan. Herhaal en geloof bijvoorbeeld de volgende mantra: ‘Ik ben verantwoordelijk voor wat ik voel en de ander is verantwoordelijk voor zijn gevoelens’.

ACCEPTATIE

‘Als de acceptatie er is, wordt het zelfs leuk. Gebruik het voor het positieve. Jij ‘weet’ meer dan een ander. Leer te accepteren dat je anders bent dan de meeste mensen. Makkelijker gezegd dan gedaan.’ Inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan, maar helemaal waar. Hierdoor neem je al heel veel ongewilde frustratie en irritatie weg wanneer je iets voelt bij de ander wat niet wordt genoemd. Als je de hele tijd rondloopt met de gedachte ‘ik wil dit niet voelen’ of ‘ik wil het verbannen’ dan werk je jezelf alleen maar tegen. Prettiger zou zijn als je denkt ‘oh, wat een heerlijke onweersbui’ of ‘laat maar komen, ik kan dit aan’.

Visualisaties, meditatie en mindfulnes

Omgeef jezelf met wit licht of maak je aura schoon en trek de parel oever je heen. Doe het ‘s ochtends voor je aan de slag gaat en ‘s avonds voor het slapen gaan. Duurt maar 10 minuten. Hiermee versterk je je energieveld om je heen en komen er minder prikkels binnen van andere energieën die niet welkom zijn. Deze tips kreeg ik binnen als reacties op de update ‘Waar ik last van heb, ik voel alles wat mensen niet zeggen en dat is zoooo lastig. Hoe gaan jullie hier mee om?’ op de facebookpagina Hooggevoeligheid en intuïtie. 

Hieraan wil ik meditatie en mindfulness aan toevoegen. Door te mediteren (kleermakerszit, loopmeditatie etc.) sta je stil bij wat er allemaal door je hoofd rond aan het tollen is. Je aandacht kan naar alle gedachten gaan, maar je kan ze ook sturen naar je ademhaling. Mediteren is een kwestie van blijven doen. Mindfulness is in mijn beleving een vorm van meditatie om je aandacht bij één activiteit te houden. Meditatie en mindfulness dragen bij aan het aarden van jezelf. Weet wie je bent en wat je voelt en het contact met de medemens zal leuk en in balans zijn.

Als laatste wil ik benoemen dat ‘voelen wat een ander niet zegt’ ook heel veel waardevolle momenten kan opleveren. In sommige situaties is het gevoel van liefde en dankbaarheid zo intens en groots dat er geen woorden aan worden gegeven. Benadruk ook deze momenten en laat deze gevoelens een grotere plek in je hart innemen dan de worstelingen die je meemaakt omtrent dit thema. Je zult zien dat het je makkelijker afgaat. Dat het voelen van de ander heel vaak blijft bij alleen maar voelen.

Intuïtie: wij zijn intuïtieve wezens

Een intuïtief leven is voor iedereen weggelegd. De truc is om ervoor open te staan. Net zoals je kunt openstaan voor een nieuwe vriendschap, een nieuwe relatie of een nieuwe werkomgeving. Voordat je gaat werken aan een intuïtief leven is het wel aardig om te weten waar het bij ons ‘grote mensen’ aan schort. Hoe komt het toch dat we steeds in onze ratio schieten en niet meer vertrouwen op wat we voelen?

Recentelijk heb ik weer iets geweldigs geleerd van mijn inmiddels twee-jarige dochter. De nacht na haar verjaardag was ze nogal uit haar doen. Hierdoor werd ze om vijf uur ‘s ochtends wakker, terwijl ze normaal twaalf uur achter elkaar slaapt zonder tussendoor wakker te worden. Ze lag al ruim een kwartier te roepen en zachtjes te huilen. Mijn zusje was blijven logeren en voordat wij bij haar waren, had mijn zusje haar al uit bed getild.

Het schemerde in de kamer, maar er was genoeg licht om elkaar te zien. In de armen van mijn zusje bleef ze jammeren. Met open ogen sloeg ze met beide handen tegelijkertijd tegen de wangen van mijn zusje. Huh?? Ik probeerde haar te kalmeren en vroeg of ze bij me wilde komen. Nee, dat wilde ze niet. Voor een tweede keer sloeg ze met beide handen tegen de wangen van mijn zusje. Razendsnel kwamen er gedachten bij mij binnen.

Mijn dochter had door dat mijn zusje niet haar moeder was. Zou ze iets raars hebben geroken? Is zij daarna haar tastzin gaan gebruiken om te achterhalen door wie ze werd gedragen? Nadat ik een tweede keer mijn armen naar haar uitreikte, keek ze me aan en zag ze dat ik haar moeder was. Ze draaide zich vliegensvlug om en leunde naar me toe. Wat me opviel was dat ze in plaats van haar visie haar tastzin gebruikte!

Tijdens de training ‘Zet je intuïtie aan het werk’ waren deelnemers erachter gekomen dat ze enorm veel op hun visie vertrouwden. Zodra de visie weg viel, vertrouwden ze de boel niet meer. Niet het zand onder hun voeten, niet de wind, noch wat ze roken én hoewel de persoon die vlak naast hen liep het beste met hen voor had, werden zij ook gewantrouwd.

Het incident met mijn dochter was voor mij één van de bewijzen dat we als mens wel degelijk als intuïtieve wezens de wereld inkomen. Intuïtieve wezens wiens zintuigen nog op een hoog niveau functioneren. Zodanig functioneren dat ze deze inschakelen om te ontdekken en te weten met wie of wat ze te doen hebben. Door opvoeding in combinatie met negatieve communicatie richting het kind verliest het kind beetje bij beetje het vertrouwen in zijn zintuigen. Uiteindelijk verliest hij dus het vertrouwen in zichzelf.

Door te beseffen dat we wel degelijk als intuïtieve wezens ter wereld komen, wordt het makkelijker om onze intuïtie een boost te geven. Om aandacht te geven aan dat wat ons sterkt, wat ons kracht geeft en eindeloze liefde; je intuïtie heeft het beste met je voor!