Pfff…de gedachte dat ik hier nu over mag schrijven, maakt me al emotioneel. Het hele stuk naar huis heb ik gehuild. Tranen met tuiten bij de gedachte dat ik het bij het rechte eind had. Mijn intuïtie was feilloos. Onderstaand verhaal is een vervolg op ‘Intuïtie: wanneer de alarmbellen rinkelen’.
Sinds vorige week heb ik weer pijn boven mijn kroon. Balen!! De tandarts waar ik een half jaar geleden naar was overgestapt, plaatste de opmerking dat de pijn bang is voor de tandarts. Hmmm…inderdaad, dat kan heel goed kloppen. Hij klonk serieus. Het kan zijn dat een vulling van een wortelkanaal is afgebroken. Hij wilde nog een second opinion bij de Endodontologie praktijk. Hij loopt daar stage. Ik voelde ‘m al aankomen: een implantaat. Dat was wat die geschifte chick/tandarts mij een half jaar geleden ook al wilde aanpraten.
Nu begon deze tandarts, notabene een contact die ik vertrouwde (ik ken hem via andere wegen dan dat ik ooit eens bij hem in de behandelingsstoel was beland) ook over een implantaat. De vraagtekens herrezen. Een half jaar geleden constateerde hij een ontsteking door achtergebleven etensresten. Dit keer drukte hij met een ijzeren pennetje in het tandvlees boven de kroon. Het deed op één plek het meeste pijn. Ik was huiverig voor het financiële plaatje. Het zou 2000 euro gaan kosten. Oei, ik herinner me nu dat die geschifte chick 3000 euro zei. Hmmm..nou dan valt dit me nog mee.
Na het delen van rondzwervende gedachten met een vriendin kwam duidelijk naar voren dat mijn intuïtie werkt ondanks de emotionele bui waarin ik mij in bevond. Ik had hem namelijk ook nog confronteerd met dat ik een half jaar geleden bij hem in de stoel lag. Toen was het een ontsteking en nu is het een implantaat? Wat mijn argwaan deed opwekken was dat hij niet reageerde op mijn verhaal. Als hij eerlijk zou zijn geweest en mij echt wilde helpen, had hij toch kunnen reageren? Het hoeft niet een heel verhaal te zijn, maar een reactie zoals: ‘Een half jaar geleden had je inderdaad een ontsteking, maar nu lijkt het erop dat de vulling van de wortelkanaal is afgebroken.’ Geen reactie?!! Daar lag ik dan met mijn emoties.
Hij had een foto gemaakt en wilde de foto nog aan me laten zien. Dit heeft hij uiteindelijk niet gedaan. Wat bovenop al deze puntjes ook wrikt, is dat hij stage loopt bij de Endeodotonlogie praktijk. Hij maakt natuurlijk ook een goede indruk als hij patiënten meeneemt van de praktijk waar hij momenteel werkt. Dit is pure belangenverstrengeling. Nu ik dit schrijf, doet het me ook denken aan wat die geschifte chick zei: ‘Het zetten van de implantaat gebeurt in een andere praktijk van mij!’ Het riekt ernaar dat beide tandartsen hebben gehandeld vanuit puur eigenbelang. Dit allemaal ten koste van de gezondheid van de medemens. Ten koste van de zuiverheid en eerlijkheid van handelen.
Het ergste is nog wel dat ik hem vertrouwde. Maar dat hij absoluut geen inhoudelijke reactie gaf op mijn relaas van een half jaar geleden maakte wantrouwen in mij los. Dat wantrouwen schuurde langs het vertrouwen dat ik in hem heb. Het vertrouwen brokkelde af. Ik besloot bij deze praktijk weg te gaan. Natuurlijk blijf ik niet hangen bij een tandarts waarvan ik sterk het vermoeden heb dat hij niet het beste met mij voor heeft. In mijn zoektocht naar een nieuwe tandarts ging ik af op een aanbeveling van mijn zusje. Na een onaangenaam contact met de tandartsassistente van deze praktijk zocht ik verder.
En ik vond mijn nieuwe tandarts. Zij is geweldig. Een betrouwbare tandarts!! Na twee geflipte tandartsen die mij allebei aan een implantaat wilde helpen, ben ik via internet bij haar terechtgekomen. Aan de telefoon had ik direct een goed gevoel bij haar toon en manier van praten. Ik vond het verbazingwekkend dat ik haar zelf aan de telefoon had. Ze vertelde dat de rest op vakantie was.
Daar zat ik dan, in een tandartsenpraktijk waar de mensen elkaar nog aanspreken en elkaar zelfs vertellen waarvoor ze bij de tandarts zitten. Bij elk verhaal werden er meelevende blikken uitgewisseld. Voordat ik naar de tandarts ging, was ik nerveus en bang. De angst maakte me moe. Waarvoor was ik bang? Om te horen dat het inderdaad zo erg is dat ik aan een implantaat moet. Niets is minder waar.
Ze liet me de foto zien. Je hebt een ontstoken wortelpuntje. Ik verwijs je door naar de kaakchirurg. Mocht het zo zijn dat ze de ontsteking niet helemaal weg kunnen halen dan is een tweede optie dat de wortel wordt geamputeerd. Dit was het! Wat??!! Ik ben zo blij. Zo dankbaar dat ik bij haar terecht ben gekomen. Ik had het bij het rechte eind. Alle hypocriete leugenachtige tandartsen laat ik voor altijd achter me.
Orchid of Life's Blog 