Ouderschap: meer slaap en quality time met mijn dochter

In de blog ‘2017: wat laat ik achter me én waar ga ik voor?’ schreef ik het volgende:

En waar ga ik voor in 2017? Zo’n kersvers jaar, leuk om te fantaseren over hoe ik en wij als gezin dit jaar gaan invullen. 

• Meer slapen. Yes, ik kijk ernaar uit om meer te slapen. Uitgerust wakker worden en naast werken nog tijd hebben om te lezen en andere leuke dingen te doen.

• Quality time met mijn dochter. Ze is ontzettend geduldig geweest, omdat het meeste van mijn aandacht ging naar de zorg voor haar broertje.

• Daten met mijn man. Naar het theater of uit eten gaan. Oh, my gosh, hoe fijn zal dat zijn??!!

• Verder gaan met het actief begeleiden van onze dochter, zodat ze haar energie terugkrijgt en het vormgeven van onze rollen als betrokken ouders bij haar school. Die input wordt van ons verwacht en wij vinden het leuk om met onze kennis en kunde bij te dragen.

• Professioneel ga ik lekker door met waar ik mee bezig ben: mensen coachen/ rebirthen naar een energiek, fijn, krachtig en liefdevol leven.

We leven net in februari. Het lijkt me leuk om eens stil te staan bij wat ik al heb bereikt.

• Het jaar begon voor mij bijzonder pittig, omdat Arnold vaak op pad was in de avonduren. Hij was lekker bezig met zijn ontwikkeling tot cabaretier. Op één van deze avonden besloot ik rigoreus het ritme van mijn zoon te veranderen. Dat hij pas rond 10, 11  en soms 1 uur pas de nacht inging kon echt niet meer. Ik had meer slaap nodig. Wij! hadden meer slaap nodig. Het lukte. Afgelopen week heb ik zoveel geslapen dat ik geen film, boek of tijdschrift op heb kunnen pakken in de avonduren. Tussen 8 en 9 uur trok ik mij met Dían terug in de slaapkamer. Terwijl het voorjaar in de lucht hing, hield ik een winterslaap.

• Ik heb quality time met mijn dochter gehad. Yes! Op de foto zie je dat ze geniet van sushi. Het was werkelijk waar pas de eerste keer dat ik met haar achterop de fiets naar de stad fietste voor mama-dochter tijd. Het was leuk én we gaan dit vaker doen. Thuis heb ik ook meer aandacht voor haar. Dat heeft echt te maken met de hoeveelheid slaap die ik de afgelopen tijd aan mezelf heb gegeven.

• Daten met mijn man. Boeoeoeoeoeh! Dat is er nog niet van gekomen. Wel merk ik dat we het huishouden samen veel beter in de smiezen hebben. Dat voelt fijn. Lekker georganiseerd en opgeruimd. Wat ik wel uit heb gezet is een leuk uitje voor ons als gezin. Ik krijg nog te horen of we in de voorjaarsvakantie een nachtje kunnen overnachten op een schip op het IJ in Amsterdam.

• Afgelopen week is onze dochter flink verkouden geweest, maar de weken daarvoor merkte ik dat ze steeds meer landde op haar huidige school. Ze kwam thuis met verhalen over dansles, privé gitaarles, blokfluitles en Spaanse les. Verder bakken ze heel wat af: pizza’s en haverkoeken. Ook, wat héél belangrijk is, gaat het goed met haar sociale contacten.

• Professioneel: een hele tijd heb ik niet geschreven. O, ja, ik was aan het slapen. Maar deze dagen vliegen de woorden uit mijn vingers. Ik MOET schrijven. Ik word gek als ik niet schrijf en deel wat mij aan het hart gaat wat betreft emotionele ontwikkeling. Dus bij deze: lees me, huiver, ga ademen, voel en geniet van het leven van binnenuit.

Dank je wel voor het lezen. Laat vooral een comment achter op mijn blog en deel jouw ervaringen met ouderschap.

Advertenties

HSP: ik leef door de tijd

Op de foto links: Chungmei.

Na afloop van de tweede Skype video workshop emotiemanagement voor hooggevoeligen vroeg een deelneemster na afloop: ‘Chungmei, waar ik nog benieuwd naar ben, hoe oud ben je?’ Zou je er raar van opkijken als ik zeg dat ik veertien ben? Ik ben 14, omdat ik nog steeds een enorme kick krijg van dansen op muziek. Ik danste, terwijl ik werkte in het restaurant van mijn moeder. Niet op de Chinese lieftallige muziek die opstond, maar op de muziek in mijn hoofd.

Wat vind je ervan als ik zeg dat ik acht jaar ben? Ik ben acht, omdat ik goed luister en vraagstukken kan oplossen door middel van geweldloze communicatie. Durf je je hebben en houden toe te vertrouwen aan een dame van acht jaar? Ik daag je uit.

Ik ben negentien, omdat ik nog steeds mijn vleugels aan het uitslaan ben. Nog steeds ben ik mij aan het ontdoen van energieën die mij klein houden, verwachtingen van mij hebben en ervoor zorgen dat ik het “perfect” wil doen.

Ik ben zeven, want ik ben gek op boeken. Ik ben ook twintig, want het doorgronden en praktiseren wat in mijn favoriete boeken staat, is wat ik doe.

Mijn grijze haren en enkele verdwaalde rimpels doen anders vermoeden, maar ik ben zesentwintig. De Spaanse taal en de culturen waarin deze taal wordt gesproken leven voort in mijn hart, in mijn doen en laten.

Alsof ik nooit anders heb gedaan; leven met Arnold, mijn levenspartner, de vader van mijn kinderen. Ik ben negenentwintig. Hij heeft mij geleerd mijn verjaardag te vieren.

Ik verdwijn in een mossel. Ik word een mossel. Ik ben negen jaar. We praten niet tijdens het eten. Wel wordt er over eten gesproken en wie goed kan koken. Ik ben zestien jaar en kijk toe wanneer mijn oom de inhoud van een krab leeghaalt. Mmm…lekker. Gember, azijn. Oom, wat eten we eigenlijk? ‘Hersenen van de krab.’ Oh, dat wist ik niet.

Ik zie kinderen lachen en bewegen. Uit hun schulp kruipen, mij vertrouwen. Schreeuwlelijkerds blijken te willen spelen. Ik ben drieëndertig en geef capoeirales aan kinderen. Niet mijn keuze, maar bleek het leuk te vinden. Geluk bij een ongeluk: Arnold viel uit door burnout.

Ik ben éénendertig. Ik drink op de Grote markt een drankje met mijn opa. Hij zei: ‘Wees niet boos op je vader, het lag aan hen beide’. Een andere boodschap tussen neus en lippen door was dat hij zou komen te overlijden. Het was een afscheid, een liefdevol afscheid van mij.

Wil je weten hoe oud ik ben? Ik ben 500 jaar. Ik heb meerdere levens geleefd met mijn huidige partner. Ik ben teruggekomen om samen met hem de wereld mooier en liefdevoller te maken.

Hoeveel doet leeftijd ertoe? Leef je met de tijd? Lunch je precies om 12 uur of luister je naar wanneer je honger hebt? Ik leef door de tijd, ik ben acht, veertien, negentien en vijfhonderd jaar.

Om een duidelijk! antwoord te geven op je vraag; mijn biologische leeftijd is achtendertig, maar ik voel me nu dertig en soms vier; verscheurd door intens verdriet en woede.

Hoeveel jaar ben jij?

HSK: vermijd tijd- en angstdenken

Op vrijdag 29 mei vond er een workshop opvoeden van hoog sensitieve kinderen plaats in Centrum de Roos in Amsterdam. Ik verwachtte zes deelnemers, maar 1 persoon was ziek geworden. De deelnemers kwamen uit Roermond (respect!!), Middelharnis en Voorschoten. Het werd een boeiende en confronterende workshop. Wat ik vooral heel bijzonder en dapper vond van de aanwezige deelnemers is dat zij er open voor stonden om hun woede richting hun kind bespreekbaar te maken én om met elkaar in gesprek te gaan over hoe de woede bij een ieder manifesteert. Van tevoren wist ik niet dat woede een onderwerp van gesprek zou zijn, maar aangezien mijn coaching praktijk er bol van staat was het ook weer niet zo verrassend.

In deze blog lees je een verslag van een aantal zaken waar wij tijdens de workshop bij stil  hebben gestaan. Verder wil ik benadrukken dat deze workshop een middel is om partners op dezelfde golflengte te krijgen wat betreft de opvoeding van hun kind(eren). Hoe prettig en verademend is het wanneer je samen met jouw partner vanuit hetzelfde bewustzijnsniveau kunt opvoeden. Sta open voor elkaars groei, kennis en ervaringen waardoor je de kinderen een veilige en gezellige plek kunt bieden waarbinnen zij kunnen opbloeien.

Vermijd tijd-en angstdenken.
Hoeveel tijd een activiteit in beslag neemt is de verantwoordelijkheid van de opvoeders. Dus vermijd communicatie waaruit duidelijk wordt dat je haast hebt, want hiermee breng je stress over. Het voorbeeld van de beker en dat de opvoeder meerdere malen aangeeft om voorzichtig te doen of de beker ergens anders neer te zetten kan duidelijk in het verkeerde keelgat van het kind schieten. Dit is voor mij een voorbeeld waarbij angstdenken bij de opvoeder de overhand heeft. Geen enkel kind, maar vooral een bewust en gevoelig kind, wil niet in woord en energie meekrijgen dat hij/zij iets niet kan of ergens de fout in zal gaan.

Hoe hiermee om te gaan? Zeg het één keer op een positieve wijze; kun je de beker even ergens neerzetten, zodat je de ruimte hebt om te spelen? Laat het vervolgens gebeuren en neem je kind mee in het opruimproces. Geef op een kalme manier aan dat dit kan gebeuren. Het is zo weer schoon.

Vermijd woede uitbarstingen
Wanneer jouw kind iets heeft gedaan wat in jouw beleving niet kan of mag, kan het zijn dat je je woede niet kunt controleren en deze op jouw kind afvuurt. Dit is traumatisch voor een kind. Met stiften de wc bril versieren is iets waarvan je als opvoeder wilt dat dit niet gebeurt, maar heeft het toch al plaatsgevonden, neem je kind apart en begin het gesprek over “tekenen op de wc bril”. Knippen in de gordijnen past ook wel in deze reeks van kunstige activiteiten. Op een gegeven moment lach je het weg met de gedachte dat jullie een kunstenaar in huis hebben, maar mocht het toch een keer voorkomen dat je jouw emoties op je kind projecteert, trek het dan zo snel mogelijk weer recht door jouw excuses aan te bieden. Geef jezelf daarna een schouderklopje, je bent ook maar een mens die het één en ander emotioneel te verwerken heeft. Jouw kind vormt jouw spiegel en maakt met zijn gedrag emoties in jouw wakker.

Over onrechtvaardigheid en opkomen voor je kind
Als je als opvoeder er getuige van bent dat er iets is gebeurd dat volgens jouw normen en waarden niet door de vingers kan, dan is het belangrijk om daar zo snel mogelijk iets aan te doen. Kom duidelijk en in het bijzijn van iedereen die met de situatie te maken heeft, op voor je kind. Neem wanneer nodig, tijd om de situatie met de betrokkenen door te spreken en uitleg te geven over wat er is gebeurd. In het voorbeeld waarin een peuter de gordijnen ging verknippen, kwam de moeder op voor hun kind. Ze kreeg haar partner zelfs zover dat hij zijn excuses aanbood voor zijn woede uitbarsting.

Geef aan dat jij als opvoeder tijd nodig hebt om ergens van bij te komen
Wees duidelijk richting jezelf én richting de kind(eren). Geef aan: “Ik wil rust en ben over … minuten weer aanspreekbaar”. Zijn je kinderen nog niet op een leeftijd dat ze zelfstandig iets kunnen gaan doen, is het natuurlijk ook aan jou om voor hen een activiteit te verzinnen waar ze even zoet mee zullen zijn.

Aangezien je kinderen hebt, heb je nauwelijks tijd, ik weet het, maar soms kan een kwartier of een half uur al helpen om jezelf op te laden. Kinderen hebben er niks aan als je moe bent. Zij hebben een opvoeder nodig die er voor hen kan zijn. Volgens mij zijn wij het er met zijn allen over eens dat juist wanneer we moe zijn, we minder pedagogische correcte handelingen verrichten. Dus als je bij jezelf hebt bemerkt dat je de laatste tijd wel erg moe bent, is het handig om hier een oplossing voor te vinden; hervind jouw energie, zodat je weer de leuke en pedagogische correcte opvoeder kunt zijn.

Lijkt het je wat om een lezing of workshop bij te wonen over het opvoeden van hoog sensitieve kinderen? Zo, ja, neem een kijkje op de Orchid of Life Agenda. 

Bereik je Doelen met telefonische coaching

Wil je met een coach praten vanuit je comfortabele huis? Dat kan nu met Chungmei van Orchid of Life -Life Coaching. Je telefonisch laten coachen is een goed alternatief voor wanneer je uit de buurt van Den Haag woont. Natuurlijk kan je hiervan ook gebruik maken als je in Den Haag of omstreken werkt en woont, maar het ontbreekt je simpelweg aan tijd om de gang naar mijn coaching praktijk te maken. In dit laatste geval is het zeker aan te raden om met mij in gesprek te gaan! Denk aan persoonlijke doelstellingen zoals: meer rust, vinden van balans tussen werk & privé en een heerlijk helder hoofd.

Daarnaast ben je welkom voor andere thema’s zoals: effectieve communicatie in zakelijke en persoonlijke relaties, assertiviteit, maken van de juiste keuzes voor jou en ontdekken wat jouw kwaliteiten en vaardigheden zijn.

Telefonische coaching kan plaatsvinden via Skype, Google Hangout of Facetime  met of zonder video beeld, wat jij het prettigst vindt.

Voor extra informatie over hoe ik te werk ga, lees of bekijk de volgende blogs:

• Life Coaching: ga voor een introductiesessie
• Hoe verloopt een coachingtraject?
• Orchid of Life’s Weblog: ervaringen van coachees

Het is aan te bevelen om een 1e gesprek ‘face-to-face’ te houden. Hiervoor kun je gebruik maken van de Introductie sessie van 1.5 uur voor 85 euro.

Klik hier door voor de coaching tarieven.

30 Days Vegan in januari 2015

Op 2 januari 2015 wil ik graag 30 dagen lang veganistisch eten. Deze verandering vind ik spannend om een aantal redenen, vandaar dat ik mezelf twee maanden de tijd geef om aan dit voornemen te wennen. Waarom ik het zo spannend vind, zal ik later in deze blog aan je vertellen. Allereerst wil ik met je delen hoe ik op dit idee ben gekomen. Dit idee borrelde omhoog, terwijl ik de film ‘Supercharge me! 30 Days Raw’ aan het kijken was. Ik wilde mij meer verdiepen in plantaardig eten, omdat mijn zusje mij had laten weten dat zij dat zou gaan doen. Zolang er boerenkool te verkrijgen is, gaat zij dit eten in de vorm van een salade. Verder heeft zij een slow juicer in huis, neemt ze wheatgrass shots en vult ze haar dieet af en toe aan met peulvruchten. Ze eet geen kaas, brood, rijst en aardappelen meer. Vis en vlees eet ze nog wel, maar dan alleen wanneer ze uit eten gaat. Ik doe het haar niet na.

Terwijl ik deze film aan het kijken was, raakte ik onder de indruk van hoeveel lichamelijke kwaaltjes verholpen kunnen worden door dertig dagen lang rauw voedsel te eten. Het lijkt mij wel interessant om deze uitdaging een keer aan te gaan, maar de overgang van hoe ik nu eet naar dertig dagen rauw eten lijkt mij een te grote stap. De manier waarop mijn zusje momenteel eet klonk mij wel goed in de oren. Alleen ben ik een grote fan van mosselen, vis en zo af en toe kan ik enorm genieten van brood met een smaakvolle kruidenboter. En als ik begin over sushi stop ik niet meer met praten. (en eten!) Al deze lekkernijen wil ik zo nu en dan blijven eten. Waar ik door haar nieuwe eetpatroon opnieuw bewuster van ben geworden, is dat ik meer rauwe (groene) groenten wil eten. Het zien van ‘Supercharge me! 30 Days Raw’, Oprah Winfrey’s Vegan Challenge en een Raw Food Documentary heeft mij zeker geïnspireerd om groenere stappen te ondernemen.

Ik was eerder dit jaar begonnen met het meer eten van rauwe groenten. Een bezoek aan een saladebar leek mij leuk om inspiratie op te doen voor het creëren van salade-inhoud voor in mijn koelkast. Begin maart 2013 had ik mijn oom meegenomen naar SLA in Amsterdam. Je ziet het aan de blik in zijn ogen ‘Dat ik dit nog mag meemaken. Aan de salade. Ga ik dit opkrijgen?’ Aan de volume van zijn armen kun je ook zien dat hij aan fitness doet. Hij is een fanaat. Wat ik opvallend vond, was dat hij de salade niet opkreeg. Voor mij was het een makkie, maar waar hij tegenaan liep was dat hij er een vol gevoel van kreeg. Er ging een half jaar overheen, voordat hij mij liet weten dat hij thuis meer salades is gaan eten. Yes!

Blijkbaar hebben we tijd nodig om te starten met een nieuwe gewoonte. Het akelige van het aanleren van nieuwe gewoonten, is dat het na een tijdje weer wegzakt. Ik heb dit al meegemaakt met het eten van minder kaas en het eten van meer salades. Nu kom ik op het spannende deel van het aangaan van de ’30 Days Vegan in Januari 2015′. Ik wil het een keer doen en dit volhouden, omdat ik erg benieuwd ben naar hoe mijn lichaam zal reageren. Zal ik meer energie hebben? Zal ik de dag door kunnen komen met een verzadigd gevoel? Zal ik minder sterke emotionele uitbarstingen hebben naar aanleiding van schommelingen in mijn hormoonbalans? Ik wil het dus aangaan uit nieuwsgierigheid naar de positieve lichamelijke effecten, maar ook met het doel om na deze dertig dagen mijn dieet een plantaardige boost te geven. Hopelijk zal ik tegen die tijd 80% van de tijd gezond en gebalanceerd blijven eten.

Momenteel eten we vier keer per week vegetarisch, twee keer vis en een keer vlees en ons dieet bestaat uit veel gewokte groenten, meer rauwe groenten, plantaardige melk en wat kaas. Om mezelf voor te bereiden zal ik de komende twee maanden veganistische gerechten gaan uitproberen. Het in huis hebben van de juiste boodschappen is het halve werk. Om mezelf gemotiveerd te houden, heb ik een vriendin gevraagd of ze mee wilt doen. Zij reageerde enthousiast en voor haar ogen flitste de inhoud van haar koelkast voorbij. Hmmm…dat betekent wel dat een boel producten in januari de koelkast niet meer inkomen. En dat overheerlijke Comté kaasje uit een biologisch kaaszaakje in Frankrijk moet tegen die tijd wel op zijn.

Misschien vind jij het ook wel leuk om mee te doen? Op de facebookpagina hooggevoeligheid en intuïtie heb ik een evenement aangemaakt. Doe mee en word bewuster en creatiever op het gebied van voeding! Op de evenementspagina kunnen we naar hartelust vertellen wat ons bezig houdt tijdens deze dertig dagen en het lijkt mij leuk om veganistische recepten uit te wisselen. Ik kijk ernaar uit!

HSK: hoe laat ik mijn kind zichzelf zijn?

Photo credit: Ouxu Cheng

Het is een uitdaging om kinderen op te voeden. Kinderen zijn altijd in beweging en vragen je aandacht en energie voor de volle 100%. Ze slaan alles op wat ze zien, ze zijn leergierig, willen altijd spelen en zijn vrij in hun denken en handelen waardoor ze altijd gaan voor wat ze willen. Wat ik aan mijn dochter heb gemerkt, is dat ze niet wilt worden getest. ‘Tel eens tot tien in het Chinees.’ Als antwoord kreeg ik een hoofd dat “nee” schudde en ogen die wegkeken. De enkele keren dat ze op aanvraag bijvoorbeeld het alfabet opnoemde, was omdat de vraag op een speelse en lichte manier werd gesteld. Zij voelde dat ze het niet hoefde te doen, waardoor ze er voor koos om het wel te doen. Het is een continue uitdaging voor de directe opvoeder in de vorm van ouders, familie, kinderleidsters en docenten om naar het kind te luisteren en een omgeving te creëren waarin de kinderen kunnen floreren.

In het kader van het thema ‘Opvoeden van hoog sensitieve kinderen’ op de facebookpagina hooggevoeligheid en intuïtie kreeg ik van een moeder de vraag binnen hoe ze haar kind zichzelf kan laten zijn. ‘Een belangrijk thema is dat ze slim is, ze is haar leeftijd vooruit. Ze ziet en weet heel veel, voelt ook heel veel. Denkt over dingen na waar ze, in mijn ogen, nog niet over na hoeft te denken. Voor mij is ze een vijfjarige, een kleuter. Hoe laat ik haar zichzelf zijn? De dingen op haar manier doen? Hoe laat ik haar haar eigen weg gaan wat betreft sociale contacten; de kinderen, mensen uitkiezen die er voor haar toe doen. Hoe zorg ik ervoor dat ik niet teveel overal bovenop zit?’

Wat mij opvalt in haar vraagstelling is dat ze weet dat haar dochter slim is. Dit vertelt mij dat ze haar dochter de ruimte heeft gegeven om aan haar terug te geven dat ze veel weet. Dat is al een enorm pluspunt in hoe ze haar dochter benadert. Ik wil je op het hart drukken dat ze niet haar leeftijd vooruit is. Ze is zoals ze is; nieuwsgierig, invoelend, bewust en in relatie tot alles om haar heen. Eigenlijk doe je het als ouder al heel goed, omdat je al deze karaktereigenschappen hebt opgemerkt. Het enige wat je mag laten gaan, is die belemmerende gedachte dat ze haar leeftijd vooruit is. Verder kun je haar de dingen op haar manier laten doen door werkelijk te blijven luisteren naar haar behoeften. Als ze liever met de hond wil spelen dan bij een vriendje thuis, respecteer dit dan in plaats van haar op andere gedachten proberen te brengen.

Een andere vraag die ik binnen kreeg, gaat over het thema tijdsbesef. ‘Mijn dochter heeft totaal geen besef van tijd. Ze is drie jaar en vijf maanden, het is misschien ook de leeftijd. Voorbeeld tijdens het avondritueel. Natuurlijk heeft ze geen belang bij tandenpoetsen, maar een opmerking in de trant van “als we snel zijn, heeft mama tijd voor twee verhaaltjes” haalt niks uit, dat komt gewoon niet binnen. Ze kan er geen link in leggen. Zoals alle peuters verliest ze zich graag in van alles onderweg naar schoenen aandoen (als we weg moeten), maar een opmerking dat als we erg langzaam zijn, we niet meer hoeven te gaan, omdat dan de kindjes al weg zijn, heeft geen zin. Weggaan duurt echt tot een uur met haar, als ik geen politieagent wil zijn. Ze heeft ook geen idee dat als ze de televisie uitzet, het programma niet op haar wacht.’

Kinderen gaan op in het moment. Ze zijn altijd aan het spelen en hebben inderdaad niet door dat ze ergens op tijd moeten zijn. Een opmerking in de trant van “als we snel zijn, heeft mama tijd voor twee verhaaltjes” heeft geen zin, omdat je hiermee het thema “tijd” aan het kind oplegt, terwijl het kind in zijn hele wezen los staat van de tijd. Wat je als ouder wel kunt doen, is de tijd zelf in de gaten te houden. Hierdoor hou je het managen van de tijd zelf in de hand. Jij weet dat je over een half uur de deur uit wilt. Bovendien weet je dat het interacteren met je kind om de jas, de schoenen en benodigde andere spullen aan te doen en mee te nemen misschien wel twintig minuten duurt. Wees dan voorbereid door zelf op tijd actie te nemen zonder iets over de tijd te zeggen tegen je kind. Je kind voelt de onderliggende stress en weet niet zo goed wat hij hiermee aan moet. Een bijkomend voordeel van het zelf bijhouden van de tijd is dat je geen politieagent hoeft spelen, omdat je op voorhand alles incalculeert en uitvoert.

Als je hebt ervaren dat iets niet werkt, is het handig om het helemaal uit je opvoedsysteem te schrappen. Hiermee doel ik op het opleggen van het thema “tijd” aan het kind in combinatie met angstdenken “als we erg langzaam zijn, hoeven we niet meer te gaan, omdat de kindjes weg zullen zijn”. Deze formulering wordt gedragen door stress en haast. Door regelmatig deze energie uit te dragen richting je kind zal hij juist in situaties waarin je iets van hem wilt, verstarren en niet meewerken. Dus om weer terug te komen bij de tip; begin zelf op tijd, wees rustig en verban tijd- en angstdenken in de communicatie met je kind.

Lees ook: HSK: driftbuien, pijn en angst voor de dood 

Capoeira: anders dan anders is leuker

Nog één capoeira kids les te gaan en dan gaan we de zomerstop in. Dit was de reden waarom ik tijdens de één na laatste les de gehele les op zijn kop gooide. Blijkbaar was het zo leuk dat een jongen grote ogen opzette en aan mij vroeg of het mijn verjaardag was. Lachen! Door zijn vraag werd ik mij ervan bewust dat als je jarig bent allemaal leuke dingen gaat doen met vrienden. Deze gedachte maakte mij vrolijk. Het verjaardagsfeest van mijn dochter komt eraan, dus we gaan eens voor wat entertainment zorgen.

De les was anders dan anders, omdat ze voor het eerst les kregen in maculelê. De kinderen zijn 6 tot 9 jaar oud. Maculelê is een Afro-Braziliaanse stokkendans dat wordt gezien als een onderdeel van de capoeira wereld. Net als samba en axé. Ze vonden het prachtig om alleen al de houten stokken vast te houden. Ik leerde hen de danspassen aan en dat er op de vierde tel tegen de stok van je danspartner geslagen mag worden.

Na de introductie van deze stokkendans gingen we aan de slag op de dikke mat. De oefening was om vanuit de handstand zich te laten vallen. Een jongen van 9 jaar die al drie jaar aan capoeira doet, was de enige die het durfde. Een paar kinderen probeerden het en de rest ging over op een koprol. De oefening op de dikke mat was leuk en verfrissend, omdat ik ‘m zelden aanbied. Maar wat nog leuker was, was het versjouwen van de matten.

Ze kregen de opdracht om de matten voor de dikke mat op te stapelen. Een aantal kinderen vlogen ervandoor en dat vond ik niet kunnen. Het versjouwen is eerder geklaard als iedereen meehelpt. Ik daagde hen uit met ‘jullie zijn nu ook aan het trainen’. Ze lachten: ‘Ja, we zijn capoeira aan het trainen!’ Het spel vorderde door hen een volgende uitdaging aan te bieden: binnen tien tellen zijn de matten verplaatst en netjes opgestapeld. Ze grepen deze uitdaging lachend met beide handen aan.

Om het hen makkelijker te maken begon ik met een knipoog als volgt te tellen: 1, 1, 1, 2, 2 1/5, 3, 3 2/5, 3 4/5, 4 en ga zo maar door. Ze hoorden mij, werkten hard en tussendoor kwam iemand aan mij vertellen dat hij op school breuken aan het leren is. Binnen de tien tellen was het hen gelukt om de matten te versjouwen. Blij met de armen hoog in de lucht krijsten ze van enthousiasme: het was gelukt! Ik vond het zo grappig. Het deerde hen totaal niet dat ik hen meer tijd had gegeven, het ging om het resultaat.

Dat ik hen allemaal meekreeg en dat ze het zelfs leuk begonnen te vinden om de matten te versjouwen was verrassend. Het spel ontstond spontaan. Dat ik de boel had omgegooid, had ook zeker een positieve uitwerking op mijn vermogen om net dat extraatje te geven. Heerlijk om het anders te doen. Ik ga het vaker anders doen dan anders, want dat is veel leuker!

Voor meer informatie over de capoeira lessen: Brincadeira de Capoeira Den Haag.