Woede: win je eigenwaarde terug

Onderstaand verhaal over woede is geschreven door iemand die ik begeleid.

Woede is iets dat in onze samenleving niet sociaal geaccepteerd is. Mensen die gemakkelijk woedend worden en hun woede door middel van woede-aanvallen op familieleden of vrienden afreageren zijn niet de prettigste personen. Althans zo wordt in het algemeen geoordeeld. Deze mensen zijn grillig en hebben zichzelf niet onder controle. Je kan zelfs gemakkelijk bang voor hen zijn en hen uit de weg gaan.

De meeste mensen willen daarom niet graag woedend zijn. Liever stoppen ze hun woede diep weg en slikken ze hun frustraties en verdriet in. Opgeruimd staat netjes, denken ze. En aan de buitenkant lijkt dat ook zo. Ze gedragen zich keurig, zijn tactvol-begrijpend, beheerst. Maar onderhuids broeit de woede, het verdriet en de angst. En die moet eruit, wil je in balans komen met jezelf en wil je gelukkig(er) worden in je leven.

Ook ik wilde altijd aardig gevonden worden. Door familie en vrienden. Als ik gekwetst werd of niet serieus genomen werd, lachte ik het weg, sprak erover heen of stopte het ver weg. Boos worden leidde immers tot niets en men zou het toch niet begrijpen! Ik kon zo het imago ophouden dat ik altijd alles leuk vond, overal voor ‘in’ was, heel flexibel was, altijd voor iedereen klaar stond. Ik ging regelmatig geheel over mijn grenzen heen, maar had het niet door.

De eerste waarschuwing kwam ruim twee jaar geleden toen ik overspannen werd. Ik moest tijdelijk stoppen met werken en ervoor zorgen dat mijn batterij weer werd opgeladen. Door nee te zeggen, dingen te doen die ík echt leuk vond, door flink in mijn overvolle agenda te schrappen. Door deze gebeurtenis leerde ik pas rust te waarderen: alleen wandelen in de natuur, een avond een boek lezen op de bank, ontspannings-oefeningen doen.

Maar ik was er natuurlijk nog niet. De woede, het verdriet en de angst in mij zaten er nog steeds en staken regelmatig de kop op. Door ‘rebirthing’ zie ik in dat ik moet leren deze emoties te uiten, zodat ik ze kan verwerken en opruimen! Je moet de woede en het verdriet voelen. Heel pijnlijk. En de woede uiten. Dat heb ik gedaan door te schreeuwen, door mensen die mij vernederden en niet serieus namen denkbeeldig de grond in te stampen. Dat luchtte pas op! Ik voelde mij meteen rustiger en opgeruimder.

Maar het is niet gemakkelijk. Vrienden en familieleden hebben ook hun goede kanten en je bent geneigd of je hebt geleerd hun goede kanten te benadrukken en de ‘nare’ kanten te accepteren of weg te beredeneren. Maar je mag boos zijn op hen! Je MOET zelfs leren boos te worden op hen toen ze onaardige opmerkingen tegen je maakten, je kleineerden, negeerden of je voor schut zetten. Pas als je – op welke wijze dan ook – je woede geuit hebt en hebt opgeruimd, zul je je eigenwaarde terugwinnen en zul je op gelijke hoogte met hen komen te staan. Dan zullen ze automatisch voelen waar jij je grenzen trekt, zullen ze je serieus nemen en accepteren zoals je bent.

Maar voordat het zover is, is er flink wat werk aan de winkel! In plaats van woede, verdriet en angst ver weg te stoppen, zoals je altijd hebt gedaan, moet je deze nu naar boven halen, benoemen en doorleven. Telkens weer. Heel pijnlijk soms, maar het lucht enorm op en uiteindelijk zul je je als herboren voelen.

Heb je interesse in een introductiesessie? Lees hier hoe dit in zijn werk gaat en maak een afspraak.

Wil je meer lezen over hoe om te gaan met onderdrukte woede? Bestel het boek Ben ik boos? Dan mag dat, klik hier door…