Bewust maken wat onbewust al die tijd aanwezig was

Het is behoorlijk shocking wanneer je in contact wordt gebracht met de oorzaak van de pijn die je altijd met je mee hebt gedragen. De pijn uit zich onder andere in een constante vermoeidheid, niet helder na kunnen denken en frustratie richting iedereen om je heen én jezelf. 

De vermoeidheid is medisch onderzocht. 
Conclusie: geen diagnoses die een verklaring konden bieden. 

De levensstijl is aangepast. Dagelijks yoga, meditatie en wandelen. 
Maar de angst is in alle hevigheid aanwezig en projecteert zich op het leven. 

Ik kan het leven niet aan.
Ik weet niet of ik qua werk ergens mijn draai kan vinden. 
Mijn lichaam doet niet wat ik wil.

Alle redenaties komen voort uit waar je nu bent. Je zit vast tussen wat je wel en niet kan ondernemen in het leven. En de continue worsteling met het accepteren van hoe rot je je voelt is ronduit zwaar. 

En terwijl je dit aan het ondergaan bent kom je er stap voor stap achter dat je op bent gegroeid met een moeder die een grote constante factor van negativiteit in je leven was. Shocking! Je dacht namelijk altijd: ah zo is mijn moeder, daar heb je haar weer, deze bui gaat wel weer voorbij. 

Nee, de bui kwam telkens weer voorbij. En nu, na meerdere burn-outs en dik twee jaar intensieve persoonlijke groei ben je in staat om bewust te ervaren hoe je moeder je aan alle kanten klein heeft gehouden. Niets was goed. Je werd bekogeld met argwaan, achterdocht, vernedering en teleurstelling. 

Het is nog steeds zwaar, maar met het besef dat het niet aan jou ligt en zeker aan hoe je bent behandeld ontstaan er verschuivingen. Een verschuiving van teneergeslagenheid naar innerlijke kracht, van het niet meer zien zitten naar wat er mogelijk is en van de driftkop waarvan je dacht dat je zo was naar het erkennen dat je gevoelens had die niet werden ontvangen. 

Één van de mogelijkheden is om de woede en frustratie te doorvoelen. Het beukt namelijk al een tijdje van binnenuit tegen je lijf. Het is mogelijk om de woede te leren kennen en te uiten via rebirthing. Ik hoor regelmatig van cliënten dat ze bang zijn voor hun woede. Ze voelen aan dat het destructief is, dat ze in eerste instantie voorwerpen of zelfs mensen (emotioneel) ermee kapot kunnen maken. 

Durf in je persoonlijke groei van jezelf te ontvangen wat nodig is om het daadwerkelijk los (vrij) te laten.

Met Com-Passie, 
Chungmei Cheng 

HSP Coach & Rebirther 
Landingsbaan: http://www.orchidoflife.nl

Boek de introductiesessie van 1.5 uur in mijn praktijk in Den Haag of via videobellen.

Meer lezen over de ontwikkeling van woede in mijn praktijk, bestel hier het eboek Ben je boos? Dan mag dat!

Schrijf je hier in voor de Orchid of Life’s Nieuwsbrief en blijf op de hoogte van de lezingen en workshops die op de agenda staan.

HSP: accepteren en ruimte geven aan woede

Mijn verhaal over hoe hooggevoelige mensen omgaan met de emotie woede is gekomen tot het punt ‘in de kern van woede zit verdriet’. Met de voorgaande blog wilde ik eerst laten zien waar we naartoe werken. Wat is in weze het nut van het doorvoelen van de woede. Het voelen van woede is akelig en we neigen er massaal naar om het direct weg te stoppen en ons te focussen op positieve zaken. Wat we hierbij vergeten of niet weten is dat het onderhuids blijft woeden, totdat zich weer een situatie aandient waarbij de woede wordt getriggerd. Hoe fijn zou het zijn als de woede is verdwenen en het nooit meer door wie of wat dan ook getriggerd zal kunnen worden? Heel fijn! Dit zou betekenen dat we bevrijd zijn van deze destructieve emotie. Dit zou betekenen dat we in contact met onszelf en anderen als vanzelf onze grenzen kennen en weten te communiceren. We voelen ons geaard en steken met trots onze borst vooruit en blijven helder zien.

In deze blog zet ik uiteen hoe we onze woede kunnen accepteren en hieraan ruimte kunnen geven. Pas wanneer we de woede volledig doorvoelen en weten te interpreteren, zullen we in staat zijn om het verdriet dat in de kern van woede schuilt te voelen. Aan de oppervlakte kan het zijn dat woede zich wel laat zien. Woede in verschillende gradaties zoals irritatie en frustratie om een collega die zich wil begeven op jouw territorium, een manager die je belaadt met teveel werkzaamheden of de afwas die je partner voor de zoveelste keer laat staan. ‘Een gedachte die slechts te gast is in je geest kun je makkelijk loslaten. Dit wordt een stuk moeilijker als je de identiteit van de gast aanneemt. Wie moet je dan vragen om te vertrekken?’ (Rebel Boeddha) Uit: HSP: maak je los van woede. De 1e Stap! 

Het erkennen van de daadwerkelijke woede achter de irritaties die een schaduw laten neerdalen over het dagelijkse leven is een grote uitdaging. Vaak blijven we hangen in het voelen van de irritaties. En nog erger; het vertonen van het gedrag dat wordt gevoed door de irritatie. Terugpesten, omdat je wordt gepest. Gaan klagen doordat je geduld op de proef wordt gesteld. Overgaan op het zeggen van gemene dingen, omdat je op je tenen bent getrapt. Laten we daarom eerst eens stil staan bij het feit dat de woede jou iets wil vertellen over jezelf. De ander doet het niet fout. De ander of de situatie geeft je de gelegenheid om bij jezelf na te gaan welke snaren er worden geraakt. Welke emoties worden getriggerd?

Als woede een van die emoties is, mag het er zijn. Vraag jezelf af wat je werkelijk boos maakt. Wat doet je pijn? Als je manager een kersverse collega de promotie geeft en jouw input en behaalde resultaten links laat liggen, kan je daar enorm gefrustreerd over zijn. Zelfs ziedend. Waarom heb ik die promotie niet gekregen? Waar heb ik zo hard voor gewerkt? Ik wil die promotie!! Waar ben je boos om? Wat zit daarachter? Dat je niet wordt gezien, niet wordt beloond en niet tijdig wordt geïnformeerd over de huidige situatie? Bespreek je gedachten en gevoelens met iemand die dicht bij je staat of zoek contact met een professionele hulpverlener. Onderneem actie om helderheid te krijgen in de situatie in plaats van het alleen te willen oplossen. Iedereen kan een steuntje in de rug gebruiken.

Hooggevoelige mensen zijn er ook behoorlijk goed in om de schuld bij zichzelf te zoeken. ‘Ooh, wat ben ik toch een vervelend mens, wat heb ik toch een kort lontje. Bovendien ben ik iemand die altijd uitgaat van een glas dat halfleeg is.’ Pessimistisch en een en al negativiteit. En hier stopt het. De geest blijft dralen en dralen en zit vast in negatief denken. Pijnig jezelf niet langer en vraag jezelf af wat je boos maakt. Jij bent niet de schuldige, evenmin de factoren die de boosheid hebben getriggerd. Het zijn kansen om alle emoties een plek te geven. Jouw boosheid heeft je wat te vertellen. Je mag boos zijn op iemand die straal voorbij gaat aan jouw gevoelens. Je mag ook boos zijn op jezelf, omdat je niet in staat bent aan te geven dát de ander jouw grenzen overschrijdt. Maar wees dan boos op jezelf wetende dat je er ook iets aan kan doen. Zeggen wat je werkelijk voelt waarbij je de angsten die dan op de kop steken door laat stuiteren, zodat je wel je zegje kunt doen. Ook je angsten mogen er zijn.

Binnen het boeddhisme verwijst het woord emotie altijd naar een geest die zich in een geagiteerde, verontruste, gekwelde, in de ban van onwetendheid verkerende en verwarde toestand bevindt. De eigenschappen van agitatie en verontrusting zorgen ervoor dat de emotionele geest een mentale toestand is die iedere helderheid ontbeert. Hierdoor is het meteen ook een toestand die ervoor zorgt dat wij zonder na te denken en vaak onverstandig handelen. Daarom worden emotionele gemoedsstemmingen vaak gezien als een toestand van de geest waarin ons gewaarzijn is verduisterd en dus als ondergeschikt aan ons vermogen om de ware aard van de geest te kunnen ervaren. (Rebel Boeddha) 

Destructieve emoties zoals woede zorgen ervoor dat de geest wordt gekweld. Kwel jezelf niet langer en begin te luisteren naar je gevoelens. Hoe klein of groot het gevoel ook is; het kan leiden naar nog iets groters, het kan leiden naar het antwoord op al je vragen. Het is zeker een kunst om de juiste vragen te stellen, maar de vragen komen vanzelf. Zodra je je begeeft op het pad van het onderzoeken van jouw emoties ontstaan er meer en meer vragen. Elke vraag zal zich op een hoger niveau van bewustwording bevinden waardoor de antwoorden steeds meer helderheid gaan verschaffen. We zijn niet zomaar boos. We worden boos, omdat iets ons heel veel verdriet doet.

Vooral de emoties die ons veel verdriet doen, bevinden zich vaak niet in de geest, maar in ons onderbewustzijn. Onze dromen kunnen ons veel vertellen, mits we ernaar luisteren en datgene wat we voelen gaan erkennen, erover gaan praten. De meest diepgewortelde emoties zoals eenzaamheid, niet goed genoeg zijn, er niet mogen zijn en zo woedend zijn dat je iemand kan vermoorden zijn vaak ongrijpbaar. Deze emoties kunnen zich in je dromen op symbolische wijze manifesteren. De interpretatie van de emoties is vaak simpeler dan de geest doet vermoeden. Mocht je in eerste instantie je dromen verwarrend vinden, schrijf ze dan op. Zodra je acties onderneemt om je emoties de ruimte te geven, wordt jij bewuster en zul je je dromen makkelijker kunnen interpreteren.

In het proces van het accepteren en de ruimte geven aan woede kun je zelf heel veel doen. Om het voorgaande op te sommen: vraag jezelf af wat je werkelijk boos maakt, zeg wat je werkelijk voelt waarbij je al je angsten en onzekerheden er laat zijn, pijnig jezelf niet langer, want je mag boos zijn. De truc is om erbij stil te staan. Dat is alles, maar voor veel mensen toch nog teveel gevraagd. Verplichtingen en verantwoordelijkheden schreeuwen om je aandacht. Denk hierbij eens aan de verantwoordelijkheid naar jezelf toe. Naarmate je meer aandacht besteed aan wat er werkelijk toe doet, wat werkelijk belangrijk voor je is, zal je al het andere veel makkelijker kunnen dragen. Dan hoef je het niet eens te dragen. Je leeft het. Je doet er iets mee. En je zult meer lachen. Een lach dat van binnenuit komt. Een lach die je ontspant en aangeeft dat je er bent.

Wil je meer lezen over omgaan met woede als hooggevoelige? Bestel hier het eboek ‘Ben je boos? Dan mag dat!’. 

Opvoeding: hoe kan het beter? 6 Aandachtspunten!

Dit schrijven heeft zich stukje bij beetje gevormd in speeltuinen, bibliotheken, in het bos, aan het strand, op bezoek bij gezinnen, op kinderdagverblijven, scholen en peuterspeelzalen. Het is een ode aan het kind, aan de natuurlijke wijsheid en speelsheid van het kind. Aan het kind waarvan de ruimte te vaak en teveel wordt beperkt. Beperkt door het menselijke denken. De grootste menselijke belemmering; negatieve communicatie dat voortkomt uit angst. Angst voor dat het welzijn van het kind wordt geschaad. De ironie druipt ervan af. We willen het goed doen, maar het tegenovergestelde wordt bereikt. Kinderen worden onzeker.

Luisteren we wel naar het kind? Of gaan we automatisch uit van wat wij hebben geleerd? Misschien hebben wij het wel foutief aangeleerd. Misschien heeft het ons, ons hele leven belemmerd zonder dat we hier bewust van zijn. Willen wij dit doorgeven aan onze kinderen? Ik denk het niet. Ook met de beste wil, blijft het moeilijk, blijft het een uitdaging om een kind vrij op te voeden. Natuurlijk heeft een kind grenzen nodig. Maar de grenzen zijn breder en wijder dan wij denken dat ze zijn. Daar heb je het weer. Ons denken.

Als we ons denken nu eens opzij zetten, parkeren en de tijd nemen om naar ons kind te kijken, werkelijk te zien en naar te luisteren. Dan vertelt het kind ons veel. Heel veel. Zoveel dat je geen opvoedingsboeken meer hoeft te lezen. Het kind is wijs en wil alleen maar gezien worden. In dit stuk zal ik omschrijven wat ik tegen ben gekomen. Waarvan ik graag wil dat opvoeders hier eens stil bij staan, het bediscussiëren als ze dit willen en het uiteindelijk bewust gaan toepassen.

1. Kinderen met elkaar vergelijken
Het ene kind doet het niet beter dan de andere. Ze zijn zichzelf in de omstandigheden waarin ze worden geboren. Wie bepaalt of ze het goed doen? En vanaf wanneer ze het moeten doen? De opvoeders. We denken het beter te weten. We hebben verwachtingen. We hebben normen en waarden. En het kind dient zich altijd te vormen naar wat de opvoeders willen terug zien. Als het kind in de buurt van een ander kind komt, beginnen de zwaailichten te loeien: de vergelijkingen vliegen over de tafel. ‘Goh, kan hij al zelfstandig eten? Wat goed! Dat kan mijn zoon niet hoor. Hij gooit alles ernaast. Of: ‘Oh, draagt zij nog een luier? Mijn dochter is al een half jaar zindelijk.’

De kinderen in kwestie horen het. Er wordt over hen gepraat alsof zij er niet zijn. De frustratie, irritatie, machteloosheid en eventuele boosheid weerklinkt in de vergelijkingen die worden gedaan. Dat is wat het kind hoort. Dat is niet leuk. Dat is absoluut niet constructief. Daar worden ze alleen nog maar rebelser van en nog erger: verdrietig.

Wat je wel kunt doen, is het bespreekbaar maken van wat er in jouw ogen niet goed gaat. Stel open vragen aan het kind. Als hij niet wilt eten, wilt hij niet eten. Dan wil hij blijkbaar iets anders doen. Laat ‘m dat doen en biedt hem op een later tijdstip eten aan. Beweeg met hem mee. Speel, maak contact  en toon interesse. Vertel verhalen. Positieve verhalen. Vraag jezelf ook af of hij je iets duidelijk wilt maken. Verschuilt er achter het rebelse gedrag een behoefte waar niet aan is beantwoord? Als je het echt niet meer weet, laat dan iemand meekijken in het gezin en sta open voor de feedback.

2. Negatieve communicatie: niet doen
‘Nee, niet daarheen. Hier blijven’,
‘Niet via deze kant de glijbaan op. Je kan vallen!’,
‘Jongens, niet door de gangen rennen’ (schoolgebouw),
‘Niet op de grond gooien, dat mag niet’

Wat mag nog wel? Kinderen barsten doorgaans van de energie en willen alles uitproberen. Ze zoeken de uitdaging vanuit verschillende perspectieven. Hoe onbezonnen, onbevangen en vrij! Zo willen wij toch ook zijn? Waarom beperken we het kind dan in zijn tocht naar nieuwe ontdekkingen? Omdat we bang zijn. Bang dat ze vallen en dat ze zich bezeren. Lege gangen in een schoolgebouw nodigen uit tot rennen. Rennen, zodat je na de sprint over de vloer kan glijden. Grote mensen glijden niet meer. Zij willen overal overzicht en controle over hebben. Zelfs over hoe je het beste kan spelen.

Natuurlijk hebben wij, grote mensen, de opvoeders van onze kinderen wel wat geleerd van het leven. Wij streven naar liefdevolle en zelfverzekerde kinderen. Alleen schort het af en toe nog aan de uitvoering hiervan. Zoals in het volgende simpele voorbeeld: we willen meer ontspanning in ons leven, maar plannen dan toch vijf van de zeven avonden in de week vol met activiteiten. Zo bereik je je doel niet.

Net zoals we onze kinderen van alles en nog wat verbieden (wij bepalen hun grenzen!) en hen willen behoeden voor ‘gevaar’. In de situaties waarvan jij echt vindt dat de grens is bereikt, leg dan uit waarom je dat van het kind wilt. Geef bovendien alternatieven. Wat mag het kind dan wel doen in zo’n situatie?

3. Hygiëne: ‘Dit is vies!’ 
Zodra je in het wereldbeeld van het kind stapt, is alles mogelijk. Alles! Ze willen graaien in de yoghurt en dit op hun gezicht uitsmeren. Ze doen stiften (met de dop eraf) in een beker met appelsap. Ze willen met hun kleren aan het bad in stappen. Ze stoppen blokken in hun potje. Stampen in de plassen. Ruiken aan hun poep. Aan het gras trekken. Schelpengruis vermengd met zand meenemen in hun jaszakken. Verf op hun armen smeren en ga zo maar door.

Ook deze zaken maken deel uit van de ontdekkingstocht. De tocht naar zelfverwezenlijking. Wat is het en hoe voelt het voor mij? Vind ik dit leuk? Opvoeders vinden het ronduit lastig. Lastig dat het kind ook ‘deze viezigheid’ wilt ontdekken. Ja, want wij ‘moeten’ het weer schoonmaken. Ten eerste vind ik dat we dankbaar mogen zijn dat we überhaupt de kans hebben gekregen dat we aan het poetsen worden gezet. Een kind, een nieuw leven, is een wonder. Zien vanuit het wereldbeeld van het kind is verfrissend en verrassend. Door in dit wereldbeeld te stappen, zijn we weer in staat om ons te verwonderen over wat voor ons alweer ‘normaal’ was geworden.

Met kleren aan in bad stappen, herinnert ons eerder aan afzwemmen voor zwemdiploma B, in plaats van dat we het ooit zelf wilde uitproberen. Onze dochter van twee kwam met dit idee. De eerste keer was ik zo verbaasd dat ik er niet op inging en het inderdaad maar een lastig idee vond. Tijdens de eerstvolgende bad-sessie mocht ze het uitproberen. Met al haar schone kleren in bad. Tot twee keer toe ging ze zitten, omdat wij (papa en mama) het zo leuk vonden, maar uiteindelijk bleef ze liever staan en vroeg of haar kleren uit mochten. Bijzonder!

4. Snapt hij dit?
Hoe kan het toch dat opvoeders kunnen geloven dat kinderen dom zijn. Dat ze niks snappen. Kinderen begrijpen alles, mits je als ouder het geduld hebt en de tijd neemt om het uit te leggen. Ouders brengen hun eigen stress en angsten over op hun kinderen. Het effect van mijn angst werd mij duidelijk toen, wederom mijn dochter van twee, in haar hoofd had gehaald om de treden van een glijbaan te beklimmen. Deze glijbaan was bestemd voor oudere kinderen.

De treden stonden namelijk iets verder van elkaar verwijderd. Op drie meter afstand zag ik haar de treden beklimmen. Zelfverzekerd en bewust en helemaal overtuigd van haar kunnen. Mijn angst nam de overhand en ik liep naar haar toe. Vanaf het moment dat ik naar haar toeliep, kroop ze naar beneden. Ik was mij bewust van mijn angst en zei: ‘Ga maar, je kan het. Ik weet dat je het kan. Klim maar.’ Helaas was het leed al geschied. Ze had besloten terug te gaan. Ze schudde met haar hoofd en haar lichaam sprak twijfel uit.

Kinderen voelen negatieve emoties vlijmscherp aan. Dus je vindt me dom, dan laat ik wel eens even zien hoe dom ik ben en dat ik het helemaal niet leuk vind dat jij dat vindt! Ze gaan dwars liggen en dan worden ze gelabeld met ‘ongehoorzaam’, ‘domoor’ of ‘lastige eter’. Of ze durven niks meer. Ze trekken zich terug en worden bang. Bang om te exploreren. Nieuwsgierig zijn en erop uit gaan. Dit is wat een kind een kind maakt. Met onze angsten en stress infiltreren we hun kind-zijn. We pakken af wat hen is gegeven. Een gift. Het geschenk om te ontdekken wie ze zijn en wat ze kunnen.

5. Wensen en verwachtingen
Opvoeders willen op zijn minst dat hun kind zich netjes gedraagt. Dat ze beleefd zijn. Dat ze weten wanneer ze ‘dank je wel’ en ‘alstublieft’ dienen te zeggen. Dat ze al kunnen schrijven en lezen, voordat ze naar school gaan. Dat ze slapen wanneer de andere kinderen gaan slapen. (kinderdagverblijf) En dat het beleefd is om iemand te groeten met een kus, hand of knuffel.

Het hebben van wensen en verwachtingen is heel vermoeiend. Vermoeiend voor de opvoeder, omdat je geneigd bent om te corrigeren wanneer het kind niet doet wat hij in jouw ogen dient te doen. Hiernaast is het vermoeiend voor het kind om aan te horen én vooral aan te voelen dat hij iets niet goed doet. Hiermee is het zaadje voor een eventueel minderwaardigheidscomplex geplant.

Het kind heeft ook een wens: het zich kunnen ontwikkelen in zijn eigen tempo. Als je werkelijk belang hecht aan voorgenoemde zaken als ‘iemand groeten’ wees dan zelf het voorbeeld. Laat zien wat je terug wilt zien. Het kind bepaalt wanneer hij het gedrag gaat vertonen. Misschien niet nu, maar op een later moment, wanneer hij voelt dat het volledig uit zichzelf mag komen in plaats van dat het wordt geforceerd en verlangd.

6. Behoefte om te helpen
Een laatste aandachtspunt is de behoefte van de opvoeder om het kind te helpen. Wij willen hen overal bij helpen, terwijl de meeste kinderen ernaar snakken om het ‘trail and error’ proces zelf te ondergaan. Ze willen zien waarom iets niet werkt en waarom je het inderdaad anders moet doen. Bijvoorbeeld met het maken van een puzzel, handen wassen met zeep, de trap op- of afkruipen en zichzelf aankleden.

Het mooie is dat kinderen leven in een tijdloze wereld. De behoefte om het kind te helpen wordt namelijk groter wanneer de opvoeder stress ervaart door tijd-deadlines. Op de gekste momenten willen kinderen iets uitproberen. Haal dan diep adem, tel tot 3 en laat hem zijn ding even doen. Daarna gaat de jas makkelijker aan en zal het kind met jou mee bewegen. Geef hem het gevoel dat hij er mag zijn met zijn wensen.

Zodra het kind voelt dat hij er mag zijn, in zijn tempo mag ontwikkelen en dat zijn opvoeder vertrouwen in hem heeft, zal het kind je doen verbazen van wat hij zichzelf allemaal aan kan leren. Trek niet aan het gras, maar voed het van onderen en heb er vertrouwen in dat het groeit. Wat is nu de balans tussen helpen en niet helpen? Als je hem altijd maar blijft helpen, kan het zijn dat hij op zijn achtste nog zijn billen laat afvegen door de opvoeder of op zesjarige leeftijd alleen zijn mond open doet tijdens het eten, wachtend op de lepel met eten die zijn opvoeder hem aanreikt.

‘Niet helpen’ is weer het andere uiterste van het verhaal. Het kind steunt op jouw zorg en toewijding. Hij heeft hulp nodig, maar tegelijkertijd ook de ruimte om zich te ontwikkelen. Eventueel inzien dat jouw behoefte om te helpen hier en daar minder mag zijn, betekent niet dat je nooit meer hoeft te helpen. Voed het positieve gedrag door er juist wel te zijn wanneer het kind je nodig heeft. Als hij om hulp vraagt, ben jij er om het te geven.

Wanneer kinderen het gevoel krijgen dat ze iets niet goed doen en in het ergste geval; nooit goed doen, dan durven ze niet meer te vertrouwen op hun eigen kunnen. Wees kritisch naar jezelf als opvoeder en ga voor jezelf na op welke gebieden je jouw eigen gedrag kan omkeren. Door ander gedrag; open en positief gedrag richting het kind te vertonen, krijg je op den duur andere reacties terug. Reacties waar je hoogstwaarschijnlijk meer mee kan. Het contact tussen opvoeder en kind is liefdevoller waardoor het kind voor zichzelf kan opkomen, vragen kan stellen en aangeven waar hij behoefte aan heeft.

Het kind vormt namelijk een spiegel van je kwaliteiten én je belemmeringen. Het is nooit te laat om de opvoeding anders aan te pakken. Door jouw opvoedingsfouten te erkennen en toe te geven aan jezelf en aan het kind, komen opvoeder en kind weer nader tot elkaar. Hierdoor wordt het kind erkend in de gevoelens van frustratie en irritatie die hij had gevoeld en tot uiting had gebracht om iets te krijgen waarvan hij het moeilijk vond om het te verwoorden.

En zeg nou zelf, met je gezicht in het zand vallen waarna je gezicht volledig bedekt is met zandkorrels is een ware ontdekking. Of liggen in nat gras en met geen enkel woord mekkeren over hoe nat het wel niet was. Graaien in een bak met kralen om hierna een hand vol met kralen op de vloer te laten vallen. Dat is toch veel leuker dan het daadwerkelijk iets creëeren met de kralen! Laat het kind, kind zijn en wees dankbaar voor zijn lessen.

Ik ben benieuwd wat jij van deze aandachtspunten vindt!

Hulp bij Jaloezie in de Liefde

Wat doe je als je overspoeld wordt door achterdochtige jaloezie en dit zich meerdere malen uit in een krankzinnige woede uitbarsting naar je partner?

Herkennen van achterdochtige jaloezie?
Valt het je op dat je partner wat langer blijft hangen op het werk? Dat je partner de laatste tijd wel erg lang achter internet zit om te mailen? Of kom je een papiertje tegen met de naam en telefoonnummer van een ander? Bij nader inzien kan het vele redenen hebben waarom het gedrag van je partner is veranderd. Alleen op het moment supreme bekruipt je een akelig gevoel met de gedachte: “Wordt ik belazerd?”

Wat is Achterdocht Jaloezie?
Psycholoog Parrot spreekt van achterdocht–jaloezie. Bij deze vorm van jaloezie is er nog geen sprake is van een werkelijke bedreiging van de relatie. Deze dreiging wordt alleen maar vermoed door de partner. In feite is er nog niets gebeurt waaruit je kan opmaken dat de partner je gaat belazeren of gek is geworden op een ander.

Deze vorm van jaloezie kan ook irrationeel worden genoemd, omdat de gedachtenspinsels alleen in je eigen hoofd spelen. Die gedachten gaan uit van het ergste en maken je gek. Irrationele jaloezie gaat gepaard met woede uitbarstingen en je creëert als het ware een neus voor signalen die jouw gedachtenspinsels bevestigen.

Eerste hulp bij een Jaloezie Aanval
Na een aantal woede uitbarstingen die veroorzaakt worden door jaloerse gevoelens besef je dat deze negatieve emoties een grote aanslag plegen op je mentale en fysieke welzijn.

Je partner heeft heel wat te verduren gehad en hopelijk kan hij of zij het geduld opbrengen om samen met jou hier doorheen te gaan. Het is belangrijk om te erkennen dat deze gevoelens bij jou liggen. Je partner is weliswaar de trigger geweest, maar het is nu aan jou om te leren omgaan met deze heftige emoties. Om woede uitbarstingen naar je partner te voorkomen, kun je de jaloerse gevoelens en vrijgekomen woede en frustratie opschrijven:

” …Hij lijkt verdomme naief. Weet hij niet dat vrouwen dit doen om het vuur aan te wakkeren? Ik vroeg hem nog of ze op dit moment single is ja of nee. Ik kreeg een vaag antwoord terug. Als je met je ex-vriendin mailt weet je toch wel of ze single is of niet?! Alsof dat nooit voorbij komt tijdens de e-mail uitwisselingen. Of blijft het bij het innige vriendschappelijke contact waarbij geen huidige relaties, bevliegingen of flirts worden besproken? Aaaaarrrggghhh…ik voel dat hij iets achterhoudt. Het is toch niet normaal? Ik geloof echt niet dat hij naief is. Hij speelt het waarschijnlijk. Het is te idioot voor woorden…”

Praten over Jaloezie
Zodra de heftige emoties zijn bekoeld, omdat je naar hartelust al je gevoelens hebt kunnen uitschrijven, wordt het makkelijker om in gesprek te gaan met je partner. Probeer in dit gesprek helder te blijven denken, stel vragen en luister met aandacht in plaats van te schieten in aantijgingen.

Ga voor jezelf na wat je wilt bereiken met het gesprek. Een mogelijk doel is dat je bespreekt hoe jullie elkaar kunnen helpen om hiermee om te gaan. Wat ook helpt is dat je met elkaar deelt hoe je denkt over omgaan met andere mannen en vrouwen buiten jullie relatie om.

Mochten al deze negatieve emoties je blijven belemmeren dan is het verstandig om op zoek te gaan naar psychische of mentale begeleiding in de richting van psychologie, psychotherapie of coaching.

Het artikel is geplaatst op soChicken.

Gouden tip voor burnout relaties

Wat een bizarre ochtend. Ik was met het juiste been uit bed gestapt. Ik had zin om naar capoeira te gaan. Alles werd verpest door Arnold’s gebrek aan inzicht, communicatie en vooràl zijn blinde vlek. Het intense verlangen naar vrijheid. Vrijheid in mentaal en fysiek opzicht. Dat is waar hij al zo lang naar verlangd. Ik geef hem groot gelijk, maar ik laat het niet ten koste gaan van mijn eigen gezondheid.

Het leren kennen en blijven herkennen van je fysieke en mentale grenzen wanneer je herstellende bent van een burnout is een enorme uitdaging. Heel vaak ben ík Arnold’s definitieve GRENS. Vanochtend werd weer hetzelfde riedeltje afgespeeld. Als ik een boek over burnout zou gaan schrijven, zou het héél saai worden. Ik zou je namelijk meenemen door diepe dalen en hoge toppen. Alle valkuilen zou ik tot in detail omschrijven, zodat je er strontziek van wordt. Nee, doe mij maar geen burnout. Dat is zó vermoeiend!! Helaas hebben we het niet voor het kiezen. Een burnout is voor de mensen die hier aanleg voor hebben haast onvermijdelijk.

HIj begon over aankomend weekend. ‘Zaterdag hebben we nog niets staan en zondag zouden we naar de rommelmarkt gaan in de Weimarstraat. Maar daar hoef ik niet per se naar toe. We kunnen het beter rustig aan doen’ Dit had ik gepland in het kader van promotie van de capoeira kinderlessen. Ik vond het prima. Wat ik niet zo prima vond, was dat hij eventueel wél naar een roda zou willen gaan. Zijn drijfveer was positief, maar niet realistisch. Ik zeg je, valkuilen zijn uiterst bedriegelijk. Als herstellende van een burnout is het belangrijk om te doen wat je aan kan. Daar ging hij met dit voorstel regelrecht aan voorbij.

Afgelopen week had een goede vriend waargenomen voor de vrijdaglessen. Het was de eerste week van een drukker programma met meer capoeiralessen en afspraken buiten de deur. Hij trok het niet meer. Met dit in mijn achterhoofd kon ik niet blij worden van zijn voorstel om aanstaande zaterdag helemaal voor mezelf te hebben, zodat hij de zondag eventueel naar die roda kon. Realistisch gezien ben ik degene die zaterdag weer 100% mama mag zijn en hij niet eens de energie heeft om een rondje Haagse bos te doen.

Je hoort het al. Mevrouw van de burnout partner was geflipt. En terecht! Hij botste keihard tegen de Chinese muur op. Zijn grens. Moi. Het leek wel alsof het gesprek van vorige week helemaal niet had plaatsgevonden. Eenmaal uit zijn valkuil gestapt, lopend op heldere wegen van licht, bedankte hij me voor wat ik hem had terug gegeven: woede, frustratie, teleurstelling en verdriet. Ik heb hier geen zin meer in.

Gouden tip
Soms is het goed om je partner zelf het licht te laten ontdekken en soms is het noodzakelijk om hem of haar de waarheid te vertellen.

Meer informatie over burnout, zie hier www.burnin.nl

Op weg naar vrede en plezier

Ik geloof in een wereld waar vrede en plezier de boventoon voeren. Ik weet ook de manier om tot deze wereld te komen. Het is geen geheim, niet ingewikkeld en ook niet duur. Het enige wat je nodig hebt, is moed en lef om pijn onder ogen te zien. Je eigen pijn. De pijn van de ander. Maar vooral je eigen pijn. Je fysieke, geestelijke en spirituele pijn. Zodra je je eigen pijn erkent, kun je de pijn van de ander begrijpen.

We kennen allemaal wel de meest voorkomende pijnen in de vorm van irritatie, frustratie, boosheid, verdriet, teleurstelling om wat een ander onbewust of bewust heeft gedaan. Doordat je ervan doordringt bent dat de ander de oorzaak is van jouw pijn ontstaan er verwijten en beschuldigingen. Deze verwijten en beschuldigen worden vervolgens afgevuurd op de ander. Met als gevolg een ruzie of een verhitte discussie.

Degene die aan het verwijten en beschuldigen is, laat hiermee zien dat in zijn beleving de ander verantwoordelijk is voor zijn pijn. Jij laat onze vriendschap verwateren! Jij houdt geen rekening met de druk en stress die ik ervaar! Jij doet ons verdriet met jouw ziekte! Jij had veel sterker moeten zijn toen onze grootvader op sterven lag! Jij doet niet genoeg je best om werk te vinden. Hoe kan je een ander verantwoordelijk houden voor jouw pijn? Hoe kun je de verantwoordelijkheid over jouw welzijn uit handen geven? Het antwoord is simpel: het is makkelijker met de vinger naar een ander te wijzen dan deze te richten op jezelf.

In werkelijkheid zijn dit allemaal projecties van pijn dat dieper ligt verscholen in de mens. De pijn die zich bevindt in de kern van irritatie, frustratie, boosheid, verdriet en teleurstelling. De pijn waar mensen het liefst voor weglopen: eenzaamheid, angst en onzekerheid.

Het gedrag van de ander maakt de onderliggende pijn los. De verwijten en beschuldigingen maken plaats voor dankbaarheid. Wees dankbaar dat je de mogelijkheid krijgt om aan je diepste zielenroerselen te kunnen werken. Om deze pijn te erkennen, accepteren en te doorleven, zodat er geen fundament meer is voor verwijten en beschuldigingen. Dit is de weg naar een wereld waar vrede en plezier de boventoon voeren.

Foto’s Training Leuker Leven 4 nov 2010

Het was waanzinnig leuk om deze training te geven!! Voor meer foto’s, klik hier door…

Door Chungmei Cheng
LifeCoach voor Orchid of Life -lifecoaching

Leef vanuit positieve intenties

Tijdens het voorbereiden van de training ‘Leuker Leven’ besloot ik om een onderdeel te wijden aan een van de vooronderstellingen van NLP (Neuro Linguistisch Programmeren): ‘Elk gedrag heeft een positieve intentie’.

Na dit besluit had ik mijn antennes wijd open staan. Hierdoor bleven bepaalde situaties die in mijn leven voorbij kwamen op mijn netvlies hangen. Alles wat ik ervoer of hoorde kon ik natuurlijk eventueel gebruiken voor de training.

Voor het onderdeel ‘Elk gedrag heeft een positieve intentie’ gebruikte ik het voorbeeld dat ik met Amé (mijn dochter) in de tram kwam te staan. Amé (in de kinderwagen) en ik kwamen terecht in een vrij drukke tram. Ik maakte ruimte voor een moeder die haar dochter op de arm had en de kinderwagen weg wilde zetten. Een man stond precies in de hoek van de ruimte waar zij de kinderwagen wilde neerzetten. Ik irriteerde me ontzettend aan deze vent.

Bovendien kon ik me niet voorstellen dat iemand niet opzij zou gaan voor een kinderwagen. Zij probeerde met 1 hand de kinderwagen netjes neer te zeggen, de man verroerde zich niet en ik, ik zei er niets van.

Naderhand analyseerde ik de situatie. Ik was moe en geïrriteerd. Moe zijn vind ik geen excuus. Maar blijkbaar zorgde de combinatie van moe en geïrriteerd zijn ervoor dat ik er niets van zei. Om terug te komen op de positieve intentie. Want wat was nu de positieve intentie achter mijn irritatie en daaropvolgend gedrag (er niets van zeggen)?

Dat ik graag wilde dat moeder en kind alle ruimte krijgen om de kinderwagen weg te zetten. Het hieruit volgende gedrag zou kunnen zijn dat ik de man aanspreek met ‘Meneer, kunt u zo vriendelijk zijn om opzij te stappen, zodat mevrouw erbij kan met haar kinderwagen?’ En, voilà, een gedrag waarbij ik mij achteraf veel beter zou voelen, mevrouw blij en meneer opzij!!

Irriteer jij je ook weleens aan iets of iemand? Leg je irritatie eens onder de loep, vind de positieve intentie en gedraag je vervolgens vanuit deze positieve intentie.

Door Chungmei Cheng
LifeCoach voor Orchid of Life -lifecoaching

Positieve energie shot van coachingsessies

Regelmatig ontmoet ik interessante mensen met diverse achtergronden. Wanneer ze erachter komen wat voor werk ik doe, zijn ze blij verrast en vuren direct allerlei inhoudelijke vragen op me af. Opmerkingen zoals ‘je werk lijkt me wel erg moeilijk’, komen ook mijn kant op. ‘Moeilijk’ is zeker niet het eerste woord waar ik aan denk wanneer ik mijn werk als lifecoach zou omschrijven. Woorden als ‘opwindend, verfrissend of simpelweg leuk’ komen veel dichter in de buurt van hoe ik mijn werk ervaar. Ik besef me wel waar deze opmerking vandaan komt.

Heftige emoties
Mijn beroep ‘Life Coach’ impliceert wel dat ik met alle grote thema’s van het leven te maken heb. Plezierige, maar in eerste instantie, zeker de minder plezierige aspecten van het leven; zoals verlatingsangst, onverwerkt verdriet en onzekerheid. Denk ook aan emoties zoals angst, woede, schuldgevoel en schaamte. Oorsprong van deze heftige negatieve emoties is vaak te herleiden naar emotioneel verstoorde familie relaties.

Tranen komen inderdaad regelmatig voorbij in de praktijk, maar naast de verdrietige emoties is er genoeg ruimte voor een lach, giechel of zelfs schaterlach. Jezelf ontwikkelen moet natuurlijk wel leuk blijven. En, in een deuk liggen om jezelf en al je eigenaardigheden kan worden beschouwd als een van de efficiëntste oplossingen!

Deze week zijn de volgende thema’s voorbij gekomen in de praktijk: effectieve communicatie in liefdesrelaties, zet jezelf op nummer 1, stukje bij beetje toelaten van diepgewortelde emoties en werken aan je droomleven.

Gezonde effectieve communicatie
Van gezonde en effectieve communicatie in relaties worden we allemaal beter van. Een van de mogelijke oorzaken dat het niet van effectieve communicatie komt, is dat iemand alle verantwoordelijkheid naar zichzelf toetrekt. Dit hoor je terug in de communicatie, namelijk in het volgende voorbeeld gaat het dan zo: ‘Ik ga zo meteen naar mijn aerobicsles en als jij dan in de tussentijd hier en daar wat schoonmaakt en zorgt dat we aan tafel kunnen wanneer ik terug ben, geweldig! In dit voorbeeld was het vervelende resultaat dat er geen eten op tafel stond. In plaats hiervan was wel een aardig deel van het huishouden gedaan, maar dat was niet wat ze wilde. Aha…hoe kan het beter?

Een tip aangaande dit voorbeeld is om verantwoordelijkheid te nemen over je eigen leven. Geef vanuit jouw positie aan dat je geen tijd hebt om te koken voor jullie tweeën. Hou het positief en vertel dat je graag verrast word met eten op tafel. En als er geen eten is, flans je wel snel een gezonde maaltijd in elkaar. Natuurlijk mag je iets zeggen over het huishouden, maar hou voor ogen dat je partner het gevraagde niet voor je doet. Belangrijk in deze situatie is dat je vaker aan jezelf mag denken. Aan wat goed is voor jou. Aan de andere kant maakt het TEveel aan de ander en het gezamenlijke huishouden en organisatie te denken, de ander lui. Geef je partner de kans om uit zichzelf met initiatieven te komen.

Nadat we dit stukje frustratie samen hadden onder handen hadden genomen, kon de coachee gelukkig weer lachen en zal de komende tijd aan de slag gaan met het huiswerk! Coaching sessies geven mij enorm veel positieve energie shots waar ik nog lang op kan teren.

Door Chungmei Cheng
Life Coach voor Orchid of Life ~ Life Coaching
Ben je benieuwd naar wat een coaching sessie jou op kan leveren? Ga voor een introductiesessie van 1.5 uur.